Το Τσι Γκονγκ είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να εναρμονίσει μέσα του τις ενέργειες της Φύσης. Αυτό επιτυγχάνεται με απλές ασκήσεις, οι οποίες όμως πρέπει να εκτελούνται σχεδόν καθημερινά και στις οποίες ο Νούς και η Φαντασία παίζουν καθοριστικό ρόλο.
Βασίζεται στην Κινέζικη φυσιολογία και την αποδοχή ενεργειών που διαποτίζουν όλο το σώμα μας και ρέουν μέσα από συγκεκριμένα κανάλια (μεσημβρινούς).
Αυτός που εκτελεί τις ασκήσεις του Τσι Γκονγκ μπορεί να προλάβει ασθένειες που αλλιώς θα εκδηλώνονταν ή να θεραπεύσει, κυρίως, ψυχοσωματικές αρνητικές καταστάσεις. Αποτελεί και μέρος των πολεμικών τεχνών, γιατί μπορεί να βοηθήσει τον ασκούμενο να ενεργοποιήσει δυνάμεις που θα τον κάνουν ανίκητο στο σύστημα στο οποίο εξασκείται. Σύμφωνα με τον Michel Echenique, τον ιδρυτή του Νέι Κουγκ, το Τσι Γκονγκ είναι μία «εργασία εσωτερικής δύναμης».
Για να γίνει πλήρης αυτή η ενέργεια ή δύναμη και να ρέει αρμονικά και ομοιόμορφα, χρειάζεται να συγχρονίσει κανείς τρείς ειδικές όψεις:
1. Τον αναπνευστικό ρυθμό
2. Τον καρδιακό ρυθμό
3. Το ρυθμό του νευρικού ρευστού
Ετσι αναδύεται θερμότητα από το βάθος του οργανισμού, δημιουργείται εκπομπή ηλεκτρισμού που εκδηλώνεται εξωτερικά στο ύψος του στήθους και μεταβιβάζεται μέσα από τις παλάμες των χεριών. Παραδοσιακά, η ιστορία της θεωρίας του Τσι (θεμελιώδης ενέργεια για το Τσι Γκονγκ) αρχίζει με την εμφάνιση της κινέζικης ιατρικής κατά την βασιλεία του Κίτρινου αυτοκράτορα Χουάνγκ Ντι (2697-2597 π.Χ.).
Το θεμελιώδες βιβλίο της κινέζικης ιατρικής, το Νei Jing su Wen, αποδίδεται στον Χουάνγκ Ντι, αν και σύγχρονοι μελετητές το θεωρούν έργο της δυναστείας των Χαν. Από το Ι Τσινγκ (ένα πολύ αρχαίο βιβλίο που ανάγεται περίπου στο 2400 π.Χ.) τα οκτώ τρίγραμμα χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν την κυκλοφορία του Τσι στο σώμα. Ο Λάο Τσε περιέγραψε αναπνευστικές τεχνικές για την αύξηση της διάρκεια της ζωής με σκοπό την αύξηση της κυκλοφορίας του Τσι.
Στα κατοπινά χρόνια γράφτηκαν πολλά βιβλία για το Τσι Γκονγκ, όπως «Συμβουλές από τη Χρυσή Αίθουσα», «Το Βιβλίο του Χαν για τις τέχνες και τη γνώση» και πολλά άλλα. Στη διάρκεια της δυναστείας Λιάνγκ (502-557 π.Χ.) ο βουδιστής μοναχός Ντα Μο (γνωστός και ως Μποντιντάρμα) από την Ινδία, έγραψε δύο βιβλία μετά από απομόνωση εννέα χρόνων διαλογισμού:
Τo I Tζιν Τσινγκ (Πραγματεία για την αλλαγή Μυών/Τενόντων) και το Σι Σουέι Τζινγκ (Πραγματεία για την Πλύση Μυελού/Εγκεφάλου). Η αιτία για τη συγγραφή αυτών των δύο βιβλίων ήταν η κατάσταση των μοναχών στο ναό Σαολίν, οι οποίοι ήταν πολύ αδύναμοι και δεν μπορούσαν να πετύχουν πολλά πράγματα. Έτσι απομονώθηκε και διαλογίστηκε για να δώσει λύση στο πρόβλημα.
Η Πραγματεία για την αλλαγή των Μυών/Τενόντων δίδασκε τους ιερείς πώς να ξαναβρίσκουν την υγεία τους και να δυναμώνουν το φυσικό τους σώμα και οι ασκήσεις αυτού του έργου είναι μια μορφή του Γουάι Νταν (εξωτερικό-εσωτερικό Τσι Γκονγκ) που χρησιμοποιεί τη συγκέντρωση για την ανάπτυξη του τοπικού Τσι και την αύξηση της κυκλοφορίας του. Οι μοναχοί Σαολίν ανέπτυξαν αυτές τις μεθόδους και τις συνδύασαν με τα πέντε σετ των πολεμικών ασκήσεων που μιμούνται τις κινήσεις ζώων.
Αυτή ήταν η πρώτη γνωστή εφαρμογή του Τσι. Στις μετέπειτα δυναστείες γράφτηκαν κι άλλα πολύ ενδιαφέροντα βιβλία, όπως «Διατριβή για τις Αιτίες και τα συμπτώματα των διαφόρων ασθενειών», «Μυστικά της Θρέψης της Ζωής», «Μυστική Βιβλιοθήκη της Αίθουσας της Ορχιδέας», στα οποία αναλύεται η χρήση του Τσι Γκονγκ.
Πολλοί άνθρωποι στην Κίνα έγιναν έμπειροι στη μελέτη του γήινου Τσι. Αυτοί ονομάζονται δάσκαλοι γεωμαντείας ή Φενγκ Σουι Σι, και πιστεύουν ότι το Τσι καθορίζει το πεπρωμένο μας, γι’ αυτό βοηθούν τους ανθρώπους να πάρουν σημαντικές αποφάσεις σύμφωνα με την ισορροπία του Τσι, όπως να χτίσουν το σπίτι τους, να τοποθετούν τα αντικείμενα στη σωστή θέση, ακόμη και να φτιάξουν έναν τάφο στο σωστό μέρος, κ.α. Τ
ο πιο σημαντικό όμως στην κυκλοφορία του Τσι και στη δημιουργική έλξη του, είναι η καθαρότητα της καρδιάς και η αγνότητα των σκέψεων, γιατί αυτά τα δυο καθορίζουν το Γήινο Τσι. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει αυτά τα δυο στοιχεία, ακόμη και τις υποδείξεις των δασκάλων να ακολουθήσει βάζοντας στην σωστή ενεργειακή θέση τα αντικείμενα, είναι δύσκολο να φτάσει στην αρμονία.
Η κινέζικη ιατρική εφαρμόζει κάποιες συγκεκριμένες τεχνικές για την επαναφορά της ισορροπίας του Τσι στον άνθρωπο, οι οποίες είναι ο βελονισμός, η άσκηση πίεσης, το μασάζ, η βοτανοθεραπεία, ο διαλογισμός και οι ασκήσεις Τσι Γκονγκ.
Η ιστορία του Τσι Γκονγκ χωρίζεται σε τέσσερις περιόδους.
Η πρώτη περίοδος (1122 π.Χ. – 206 π.Χ.) εισάγει την ιδέα των τριών φυσικών ενεργειών ή Δυνάμεων (Σαν Τσάι): Τιεν (Ουρανός), Ντι (Γη), Ρεν (Άνθρωπος). Η μελέτη της σχέσης αυτών των τριών φυσικών δυνάμεων ήταν το πρώτο βήμα στην ανάπτυξη του Τσι Γκονγκ.
Τη δεύτερη περίοδο (206 π.Χ. – 506 μ.Χ.) εισήχθε στην Κίνα ο Βουδισμός από την Ινδία. Πολλές βουδιστικές μέθοδοι διαλογισμού και Τσι Γκονγκ, που χρησιμοποιούνταν στην Ινδία επί χιλιάδες χρόνια, υιοθετήθηκαν από την Κινεζική κουλτούρα. Δυστυχώς όμως, επειδή η εξάσκηση είχε σαν στόχο την φώτιση, οι μέθοδοι κρατήθηκαν μυστικές στα μοναστήρια που είχαν πρόσβαση μόνο οι μοναχοί, μακριά από τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Την τρίτη περίοδο (592 μ.Χ. – 1912 μ.Χ.) το Τσι Γκονγκ θα αναπτύξει θεραπευτικές μεθόδους πάνω στην αδυναμία και στη φιλασθένεια. Εκείνη την περίοδο θα γεννηθεί και το πολεμικό Τσι Γκονγκ, ενσωματώνοντας στις ασκήσεις πολεμικές τέχνες που θα αυξήσουν την μαχητική ικανότητα των μοναχών.
Η τέταρτη περίοδος είναι από το 1912 που έπεσε και η τελευταία δυναστεία στην Κινέζικη ιστορία μέχρι σήμερα, όταν ανατράπηκε η δυναστεία Τζινγκ. Τότε ιδρύθηκε η πρώτη Κινέζικη Δημοκρατία και η Κίνα άρχιζε να αλλάζει με έναν άγνωστο τρόπο μέχρι τότε. Από εκείνη την εποχή το Τσι Γκονγκ εισήλθε σε μια νέα εποχή και έγινε προσιτό σ’ ένα πολύ ευρύτερο κοινό που συνεχώς διευρύνεται. Το Τσι Γκονγκ είναι μια αρχαία επιστήμη που απλώς περιμένει να ερευνηθεί.
Με τη βοήθεια της νέας τεχνολογίας που σήμερα αναπτύσσεται με εκρηκτικό ρυθμό, το Τσι Γκονγκ μπορεί να βοηθήσει την ανθρωπότητα να κατανοήσει και να βελτιώσει τον εαυτό της. Οι ασκήσεις του Τσι Γκονγκ χωρίζονται σε δυο βασικές κατηγορίες. Τη Γουάι Νταν που σημαίνει εξωτερικό ελιξίριο και εστιάζει την προσοχή στα άκρα του σώματος. Το ελιξίριο είναι μια υποθετική ουσία που επιμηκύνει τη ζωή. Οι κινέζοι πιστεύουν ότι υπάρχει στο σώμα, αλλά θα πρέπει να το βρούμε και ύστερα να το προστατέψουμε και να το θρέψουμε. Η δεύτερη κατηγορία ονομάζεται Νέι Νταν και σημαίνει συγκέντρωση του ελιξιρίου εσωτερικά.
Οι ασκήσεις αυτής της κατηγορίας είναι βαθύτερες από την προηγούμενη, και είναι πιο δύσκολο να εφαρμοστούν. Επίσης το άτομο που τις εκτελεί πρέπει να είναι ηθικός και ανιδιοτελής γιατί οι ασκήσεις του Νέι Νταν υπάγονται σε πολύ λεπτά σημεία του σώματος, όπως η πλύση μυελού/εγκεφάλου, και μπορεί κάποιος να τις χρησιμοποιήσει για εγωιστικούς σκοπούς. Γι’ αυτόν το λόγο μεταβιβαζόταν μόνο σε λίγους και έμπιστούς μαθητές.
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΤΟ FACEBOOK Ή ΣΤΟ BLOGGER👇
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αγαπητοί αναγνώστες, ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.