Στη μακρινή αρχαιότητα αποδιδόταν μεγάλη σημασία στους αριθμούς. Δεν υπήρχε λαός που να μην είχε κάποιο είδος φιλοσοφίας ή παράδοσης, και να μην έδινε μεγάλη σπουδαιότητα στους αριθμούς, όσον αφορά την εφαρμογή τους στα θρησκευτικά έθιμα, στην καθιέρωση των εορτών, των συμβόλων, των δογμάτων, ακόμα και στη γεωμετρική κατανομή των αυτοκρατοριών.
Το μυστηριώδες αριθμητικό σύστημα του Πυθαγόρα φαίνεται ότι δεν ήταν κάτι εντελώς καινούργιο όταν εμφανίστηκε το 600 π.Χ. Το αποκρυφιστικό νόημα των διαφόρων αριθμητικών ψηφίων και των συνδυασμών τους αποτελούσε μέρος των διαλογισμών των σοφών κάθε λαού, και δεν είναι μακριά η ημέρα κατά την οποία η σημερινή σκεπτικιστική και άπιστη Δύση, υποχρεωμένη από την αιώνια κυκλική επιστροφή των γεγονότων, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι σ’ αυτή την κανονική περιοδικότητα των εκ νέου επανερχόμενων συμβάντων, υπάρχει κάτι περισσότερο από μια τυφλή τύχη ή σύμπτωση. Ήδη οι Δυτικοί «σοφοί» μας άρχισαν να το παρατηρούν.
Τώρα τελευταία, άνοιξαν τ’ αυτιά τους και άρχισαν να ασχολούνται με κύκλους, αριθμούς και όλα αυτά που μέχρι πριν λίγα χρόνια είχαν ρίζες στη λήθη, στα παλιά δωμάτια της μνήμης, με σκοπό να μην τα ξεκλειδώσουν ποτέ, παρά μόνο για να κοροϊδέψουν τις αλλόκοτες και παράδοξες προκαταλήψεις των «αντιεπιστημονικών» προγόνων τους.
Σαν μια τέτοια καινοτομία, η παλιά γερμανική εφημερίδα ‘DIE GEGENWART’ έχει ένα σοβαρό και σωστό άρθρο για «τη σημασία του αριθμού 7», το οποίο παρουσιάζει στους αναγνώστες της ως «Πολιτιστικό – ιστορικό Δοκίμιο». Αφού αναφέρουμε μερικά αποσπάσματα από το άρθρο αυτό, ίσως προσθέσουμε κάτι σ’ αυτό. Ο συγγραφέας του λέει:
«Ο αριθμός 7 θεωρούταν ιερός όχι μόνο απ’ όλα τα αναπτυγμένα έθνη της αρχαιότητας και της Ανατολής, αλλά έχαιρε μεγάλο σεβασμό και στα νεότερα έθνη της Δύσης.
Η αστρονομική προέλευση αυτού του αριθμού προσδιορίζεται πέρα από κάθε αμφιβολία. Ο άνθρωπος, αισθανόμενος τον εαυτό του νοητικά αδύναμο, εξαρτήθηκε από τις ουράνιες δυνάμεις και παντού και πάντοτε υπέτασσε τη γη στον ουρανό.
Έτσι, τα μεγαλύτερα και φωτεινότερα ουράνια σώματα έγιναν γι’ αυτόν οι σπουδαιότερες και οι ανώτερες δυνάμεις. Τέτοια σώματα ήταν οι πλανήτες, τους οποίους ολόκληρη η αρχαιότητα αριθμούσε σε επτά. Με την πάροδο του χρόνου μεταμορφώθηκαν σε επτά θεότητες.
Οι Αιγύπτιοι είχαν επτά πρώτους και ανώτερους θεούς, οι Φοίνικες επτά Κάβειρους, οι Πέρσες τα επτά ιερά άλογα του Μίθρα, οι Πάρσοι επτά αγγέλους σε αντίθεση με επτά δαίμονες, και επτά ουράνιες κατοικίες σε αντιστοιχία με επτά κατώτερες περιοχές.
Για να παρουσιάσουν καθαρότερα αυτή την ιδέα σε συγκεκριμένη μορφή, οι επτά θεοί συχνά απεικονιζόταν σαν μια επτακέφαλη θεότητα. Ολόκληρος ο ουρανός υποτασσόταν στους επτά πλανήτες, και έτσι σ’ όλα σχεδόν τα θρησκευτικά συστήματα βρίσκουμε επτά ουρανούς»
Ας δούμε τώρα μερικές εφαρμογές του αριθμού 7:
Η δοξασία στις Sapta Loka (επτά περιοχές) της βραχμανικής θρησκείας έχει παραμείνει πιστή στην αρχαϊκή φιλοσοφία, και ποιος ξέρει αν η ίδια ιδέα δεν προέρχεται από την Αρυαβάρτα, αυτή την κοιτίδα όλων των φιλοσοφιών και μητέρα όλων των μεταγενέστερων θρησκειών.
Το αιγυπτιακό δόγμα της «μετεμψύχωσης», ή μετανάστευσης της ψυχής δίδασκε ότι υπήρχαν επτά καταστάσεις εξαγνισμού και προοδευτικής τελειοποίησης.
Οι Βουδιστές όμως, δεν πήραν από την Αίγυπτο αλλά από τους Αρίους σοφούς της Ινδίας, την ιδέα για τα επτά στάδια προοδευτικής ανάπτυξης της ασώματης ψυχής, που παριστάνονται αλληγορικά στους ναούς τους με τα επτά πατώματα και τα ομπρελοειδή σκέπαστρα, τα οποία σταδιακά μειώνονται όσο πλησιάζουν την κορυφή της παγόδας. Στη μυστηριώδη λατρεία του Μίθρα υπήρχαν επτά πύλες, επτά βωμοί, επτά μυστήρια.
Οι ιερείς πολλών ανατολικών εθνών υποδιαιρούνταν σε επτά βαθμούς, επτά σκαλιά οδηγούσαν στους βωμούς, ενώ στους ναούς έκαιγαν κεριά σε επτάφωτα κηροπήγια. Μερικές από τις τεκτονικές Στοές έχουν μέχρι σήμερα επτά και δεκατέσσερα σκαλιά.
Οι επτά πλανητικές σφαίρες χρησίμευαν επίσης σαν πρότυπο για διαιρέσεις κρατών και οργανισμών. Η Κίνα π.χ. ήταν χωρισμένη σε επτά επαρχίες και αρχαία Περσία σε επτά σατραπείες. Σύμφωνα με τον αραβικό θρύλο, επτά άγγελοι δροσίζουν τον ήλιο με πάγο και χιόνι για να μην κάνει στάχτη τη γη, ενώ επτά χιλιάδες άγγελοι φυσούν και βάζουν σε κίνηση τον ήλιο κάθε πρωί.
Τα δύο παλαιότερα ποτάμια – ο Γάγγης και ο Νείλος – έχουν το καθένα από επτά εκβολές. Η Ανατολή είχε στην αρχαιότητα επτά μεγάλα ποτάμια: το Νείλο, τον Τίγρη, τον Ευφράτη, τον Όξο (Amu Darya), τον Ιαξάρτη (Syr Darya), τον Άραξο και τον Ινδό. Είχε επίσης επτά περίφημους θησαυρούς, επτά πόλεις γεμάτες χρυσό, επτά θαύματα του κόσμου κλπ.
Ο αριθμός 7 παίζει επίσης σημαντικό ρόλο στην αρχιτεκτονική των ναών και των ανακτόρων. Η περίφημη παγόδα του Churingham περιβάλλεται από επτά τετράγωνα τείχη, ζωγραφισμένη με επτά διαφορετικά χρώματα ενώ στη μέση κάθε τείχους υπάρχει μια επταόροφη πυραμίδα.
Το ίδιο υπήρχε και στην προκατακλυσμιαία εποχή στο ναό του Μπορσίπα – τώρα Birs Nimrud – που είχε επτά βάθρα που συμβόλιζαν τους επτά ομόκεντρους κύκλους των επτά σφαιρών, και το καθένα ήταν κτισμένο από τούβλα και μέταλλα τέτοια που να ανταποκρίνονται στα χρώματα του κυβερνώντος πλανήτη της σφαίρας που συμβόλιζε.
Μας λένε πως όλα αυτά είναι απομεινάρια του «παγανισμού», ίχνη προκαταλήψεων των παλιών λαών τα οποία, όπως οι κουκουβάγιες και οι νυχτερίδες σε σκοτεινή υπόγεια σπηλιά, πέταξαν μακριά για να μην ξαναγυρίσουν ποτέ πια μπροστά στο λαμπρό φως του χριστιανισμού. Αλλά αυτή είναι μια δήλωση που πολύ εύκολα ανασκευάζεται.
Ο συγγραφέας τού παραπάνω άρθρου της γερμανικής εφημερίδας, έχει συλλέξει εκατοντάδες περιπτώσεις για να δείξει ότι όχι μόνο οι παλαιοί χριστιανοί, αλλά ακόμα και οι σημερινοί έχουν διατηρήσει τον αριθμό 7 τόσο ιερό όσο και πριν, και μπορούν να βρεθούν χιλιάδες περιπτώσεις που να το αποδεικνύουν.
Ας αρχίσουμε με τον αστρονομικό και το θρησκευτικό υπολογισμό των Ρωμαίων παγανιστών, που διαιρούσαν την εβδομάδα σε επτά ημέρες και θεωρούσαν την έβδομη ημέρα ως την πιο ιερή, αφιερωμένη στον Ήλιο ή τον Δία. Αν μας πουν όλα τα χριστιανικά έθνη ότι δεν έχουν πάρει από τους Ρωμαίους παγανιστές την Κυριακή τους, την ημέρα του
Κυρίου, αλλά από τους Εβραίους θεϊστές, τότε γιατί δεν τηρείται το Σάββατο ως ημέρα του Κυρίου αντί της Κυριακής, ή της ημέρας του Ήλιου;
Στο Ινδικό έπος «Ραμαγιάνα» αναφέρονται επτά αυλές στις κατοικίες των Ινδών βασιλέων, ενώ επτά πύλες γενικά οδηγούσαν στους περίφημους ναούς και στις πόλεις της αρχαίας Ινδίας.
Από πού όμως οι Frieslanders ή Έπαρχοι της χριστιανικής εποχής είχαν προσκολληθεί στον αριθμό επτά όταν διαιρούσαν τις επαρχίες και επέμεναν να πληρώνουν επτά φένιχ ως φόρο;
Η Αγία Ρωμαϊκή και Χριστιανική αυτοκρατορία είχε επτά Εκλέκτορες. Οι δε Ούγγροι, μετανάστευσαν κάτω από την αρχηγία επτά Δουκών και ίδρυσαν επτά πόλεις που τώρα ονομάζονται Τρανσυλβανία.
Αν η παγανιστική Ρώμη χτίστηκε πάνω σε επτά λόφους, η Κωνσταντινούπολη είχε επτά ονόματα:
Βυζάντιο, Αντωνία, Νέα Ρώμη, Πόλη του Κωνσταντίνου, Αυτή που χωρίζει τα Μέρη του Κόσμου, Πόλη με τους Επτά Λόφους και Πόλη με τους επτά Πύργους. Από τους Μωαμεθανούς πολιορκήθηκε επτά φορές, και αλώθηκε μετά από επτά εβδομάδες από τον έβδομο Σουλτάνο των Οσμανιδών.
Για τους Ανατολικούς λαούς, οι επτά πλανητικές σφαίρες αντιπροσωπεύονται από τους επτά κρίκους που φορούν οι γυναίκες στα επτά μέρη του σώματος – κεφάλι, λαιμό, χέρια, πόδια, αυτιά, μύτη και γύρω από τη μέση.
Αυτοί οι επτά κρίκοι ή κύκλοι προσφέρονται μέχρι σήμερα από τους γαμπρούς της Ανατολής στις νύφες τους. Στα περσικά τραγούδια, η ομορφιά της γυναίκας αποτελείται από επτά θέλγητρα.
Οι επτά πλανήτες διατηρούν πάντα την ίδια απόσταση μεταξύ τους και περιστρέφονται στην ίδια τροχιά. Έτσι, μ’ αυτή την κίνηση μάς προβάλλεται η ιδέα της αρμονίας του Σύμπαντος. Μ’ αυτή την έννοια, ο αριθμός 7 έγινε ιδιαίτερα ιερός και ακόμα διατηρεί τη σπουδαιότητά του για τους αστρολόγους.
Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν τον αριθμό αυτό ως εικόνα και πρότυπο της θείας τάξης και της αρμονίας στη Φύση. Ήταν ο αριθμός που περιλάμβανε δύο φορές τον ιερό αριθμό τρία ή την τριάδα, στην οποία προστίθεται το ένα ή η θεία μονάδα.
Όπως η αρμονία της Φύσης ηχεί στο πληκτρολόγιο του διαστήματος ανάμεσα στους επτά πλανήτες, έτσι και η αρμονία του ήχου που ακούγεται, λαμβάνει χώρα σε χαμηλότερο επίπεδο με τη μουσική κλίμακα των επτά τόνων.
Από εκεί προέρχονται οι επτά αυλοί στη σύριγγα του θεού Πάνα (ή της Φύσης) των οποίων, το σταδιακά σημειούμενο μέγεθος απεικονίζει την απόσταση μεταξύ των πλανητών. Το ίδιο συμβαίνει και με την επτάχορδη λύρα του Απόλλωνα.
Αποτελούμενος από την ένωση του αριθμού τρία (σύμβολο της θείας τριάδας σε όλους τους λαούς, χριστιανικούς και παγανιστικούς) και του τέσσερα (σύμβολο των κοσμικών δυνάμεων ή στοιχείων), ο αριθμός 7 δείχνει συμβολικά την ένωση της θεότητας με το σύμπαν.
Αυτή η Πυθαγόρεια ιδέα εφαρμόστηκε από τους χριστιανούς – κυρίως στο Μεσαίωνα – οι οποίοι χρησιμοποίησαν ευρέως τον αριθμό αυτό στο συμβολισμό της ιερής αρχιτεκτονικής τους.
Έτσι, για παράδειγμα, ο περίφημος καθεδρικός ναός της Κολωνίας και η Εκκλησία των Δομινικανών στο Ρέγκενσμπουργκ αναπτύσσουν αυτό τον αριθμό και στις μικρότερες ακόμη αρχιτεκτονικές τους λεπτομέρειες.
Ο μυστικιστικός αριθμός 7 δεν είχε μικρότερη σημασία στον κόσμο της διανόησης και της φιλοσοφίας. Η Ελλάδα είχε επτά σοφούς, και η εκπαίδευση των αγοριών στην αρχαία Σπάρτη άρχιζε στα επτά τους χρόνια,
όπως και στην αρχαία Περσία. Είχε επτά ελεύθερες τέχνες – γραμματική, ρητορική, διαλεκτική, αριθμητική, γεωμετρία, μουσική, αστρονομία, όπως και ο χριστιανικός Μεσαίωνας.
Στο Μεσαίωνα ένας όρκος έπρεπε να δοθεί μπροστά σε επτά μάρτυρες και αυτός προς τον οποίο δινόταν, ραντιζόταν επτά φορές με αίμα. Οι λιτανείες γύρω από τους ναούς γινόταν επτά φορές και οι πιστοί έπρεπε να γονατίσουν επτά φορές πριν προφέρουν ευχή.
Οι Μωαμεθανοί προσκυνητές γυρίζουν γύρω από την ιερή πέτρα Καάμπα, επτά φορές. Τα ιερά σκεύη κατασκευάζονται από χρυσό και ασήμι που έχουν εξαγνιστεί επτά φορές.
Η τοποθεσία των παλαιών γερμανικών «δικαστηρίων» οριζόταν από επτά δένδρα, κάτω από τα οποία κάθονταν επτά δικαστές που απαιτούσαν επτά μάρτυρες.
Απειλούσαν τον ένοχο με επταπλή τιμωρία, ενώ απαιτούσαν επταπλό εξαγνισμό για την επταπλή ανταμοιβή που υπόσχονταν στον ενάρετο. Όλοι γνωρίζουν τη μεγάλη σπουδαιότητα που δίνουν στη Δύση στον έβδομο γιο ενός έβδομου γιου.
Στη Γερμανία, ο βασιλιάς και αυτοκράτορας δεν μπορεί να αρνηθεί να βαφτίσει έναν έβδομο γιο, ακόμα κι αν είναι γιος ζητιάνου. Στην Ανατολή, όταν συμφιλιώνονται ύστερα από φιλονικία ή όταν υπογράφουν συνθήκη ειρήνης, οι αρχηγοί ανταλλάσσουν επτά ή σαράντα εννιά (επτά φορές επτά) δώρα.
Αν προσπαθήσουμε να αναφέρουμε όλα τα πράγματα που περιλαμβάνονται σ’ αυτό το μυστηριώδη αριθμό, θα χρειαστούμε μια ολόκληρη βιβλιοθήκη. Ας τελειώσουμε λοιπόν αναφέροντας λίγα μόνο ακόμη: Οι θρυλικοί πόλεμοι διαρκούσαν επτά χρόνια, επτά μήνες και επτά ημέρες. Οι μαχόμενοι ήρωες ήταν επτά, ή εβδομήντα ή επτακόσιοι, ή επτά χιλιάδες.
Οι πριγκίπισσες στα παραμύθια έμεναν επτά χρόνια μαγεμένες και οι μπότες του περίφημου γάτου δρασκέλιζαν επτά λεύγες. Στις χριστιανικές θρησκείες – Ρωμαιοκαθολικών και Ορθόδοξων – το παιδί δεν είναι υπεύθυνο για κανένα έγκλημα μέχρι τα επτά του χρόνια, και αυτή είναι η κατάλληλη ηλικία για να πάει να εξομολογηθεί, κλπ.
Αν οι Ινδουιστές σκεφτούν τον Μανού τους και θυμηθούν το περιεχόμενο των παλιών στίχων των Σάστρας, θα βρουν δίχως αμφιβολία, την προέλευση όλου αυτού του συμβολισμού. Πουθενά αλλού ο αριθμός 7 δεν είχε τόσο κυρίαρχη θέση όσο στους παλιούς Αρίους της Ινδίας.
Δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε τους επτά σοφούς Ρίσις, τους επτά κόσμους, τις επτά ιερές πόλεις, τα επτά ιερά νησιά, τις επτά ιερές θάλασσες, τα επτά ιερά βουνά, τις επτά ερήμους, τα επτά ιερά δένδρα κλπ, για να δούμε τη δυνατότητα της υπόθεσης. Τόσο οι Άριοι όσο και οι Βραχμάνοι της Ινδίας δεν δανείστηκαν ποτέ τίποτε και ήταν υπερβολικά περήφανοι και αποκλειστικοί γι’ αυτό.
Αυτό λοιπόν είναι το μυστήριο και η ιερότητα του αριθμού 7.
Έλενα Μπλαβάτσκυ
Μετάφραση Ιφιγένεια Κασταμονίτη.
(Περιοδικό “The Theosophist”, Ιούνιος 1880)
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΤΟ FACEBOOK Ή ΣΤΟ BLOGGER👇
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αγαπητοί αναγνώστες, ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.