Ο Νικολό Μακιαβέλι θεωρείται μία από τις μεγάλες μορφές σύγχρονων αναλυτών της πολιτικής εξουσίας. Η εξέλιξη της προσωπικότητάς του οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην οικογένειά του. Ο πατέρας του, Bernardo ήταν δικηγόρος και είχε μια μικρή προσωπική βιβλιοθήκη που περιελάμβανε βιβλία από την ελληνική και ρωμαϊκή φιλοσοφία και μεγάλο αριθμό βιβλίων για την ιταλική ιστορία, κάτι που δεν άφησε ασυγκίνητο το νεαρό Νικολό και του έδωσε την ευκαιρία να λάβει μια καλή μόρφωση. Ο πατέρας του πέθανε το 1500, ενώ η μητέρα του Nelly Bartolomea είχε πεθάνει το 1496.
Ως στοχαστής, ο Μακιαβέλι ανήκε σε μια ολόκληρη σχολή διανοουμένων της Φλωρεντίας που ασχολούνταν με την εξέταση των πολιτικών και ιστορικών προβλημάτων.
Τα πολιτικά γραπτά του Μακιαβέλι έγιναν ευρύτερα γνωστά κατά το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα. Το 1564 θεωρήθηκαν επικίνδυνα και μπήκαν στον κατάλογο της Εκκλησίας με τα επισήμως απαγορευμένα βιβλία. Τα γνωστότερα έργα του είναι: Discorsi Sopra La Prima Deca Di Tito Livio (1531), η Mandrake (1528) ένα σατιρικό έργο και ο Ηγεμών (1532, Il Principe), σύμφωνα με το οποίο όλα τα μέσα μπορούν να χρησιμοποιηθούν προκειμένου να διατηρηθεί η εξουσία.
Το βιβλίο του ο Ηγεμών καταδικάστηκε από τον Πάπα και οι απόψεις του δημιούργησαν το μακιαβελικό επίθετο που είναι συνώνυμο με τους πολιτικούς ελιγμούς που χαρακτηρίζονται από πονηριά, διπροσωπία ή κακή πίστη. Το βιβλίο εκδόθηκε μετά το θάνατό του. Αυτή η ερμηνεία της σκέψης του Μακιαβέλι είναι τώρα υπό αμφισβήτηση με το αιτιολογικό ότι δεν λαμβάνει υπόψη κανένα άλλο έργο του εκτός από τον Ηγεμόνα, ενώ δεν συνεκτιμάται η πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στην Ιταλία, όταν συντάχθηκε το έργο.
Το βιβλίο του ο Ηγεμών καταδικάστηκε από τον Πάπα και οι απόψεις του δημιούργησαν το μακιαβελικό επίθετο που είναι συνώνυμο με τους πολιτικούς ελιγμούς που χαρακτηρίζονται από πονηριά, διπροσωπία ή κακή πίστη. Το βιβλίο εκδόθηκε μετά το θάνατό του. Αυτή η ερμηνεία της σκέψης του Μακιαβέλι είναι τώρα υπό αμφισβήτηση με το αιτιολογικό ότι δεν λαμβάνει υπόψη κανένα άλλο έργο του εκτός από τον Ηγεμόνα, ενώ δεν συνεκτιμάται η πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στην Ιταλία, όταν συντάχθηκε το έργο.
Ζωή και σταδιοδρομία
Ο Μακιαβέλι γεννήθηκε στη Φλωρεντία σε μια αρκετά γνωστή, αν και δεν ήταν ιδιαίτερα εύπορη, μεσοαστική οικογένεια της οποίας τα μέλη κατείχαν παραδοσιακά σημαντικές θέσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αν και ένα μικρό μόνο μέρος από τα νεανικά του χρόνια έχει καταγραφεί, είναι γνωστό ότι ως παιδί, ο Μακιαβέλι διδάχτηκε λατινικά και γρήγορα έγινε εξαιρετικός μεταφραστής των αρχαίων κλασσικών.
Σε νεαρή ηλικία έγινε μαθητής του φημισμένου δασκάλου Λατινικών, Paolo da Ronciglione. Πιθανολογείται ότι φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, και μια σύντομη ματιά στην προσωπικότητά του, αποκαλύπτει ότι έλαβε μια εξαιρετική παιδεία επάνω στις ανθρωπιστικές σπουδές.
Από την είσοδο του στη δημόσια ζωή, με το διορισμό του ως δεύτερου καγκελαρίου της Δημοκρατίας της Φλωρεντίας, αρχίζουμε να σχηματίζουμε μια πλήρη και ακριβή εικόνα για τη ζωή του. Για τα επόμενα δεκατέσσερα χρόνια, ο Μακιαβέλι συμμετέχει σε έντονες διπλωματικές δραστηριότητες για λογαριασμό της Φλωρεντίας, και ταξιδεύει προς τα μεγάλα κέντρα της Ιταλίας, καθώς και στο βασιλικό δικαστήριο της Γαλλίας. Έχουμε πλήθος επιστολών και περιστασιακά γραπτά που μαρτυρούν τις πολιτικές του υποχρεώσεις, καθώς και το ιδιαίτερο ταλέντο που είχε σε αναλύσεις προσωπικοτήτων και θεσμών.
Η Φλωρεντία βρισκόταν υπό την καθοδήγηση μιας δημοκρατικής κυβέρνησης από το 1484, όταν η οικογένεια των Μεδίκων και οι υποστηρικτές τους είχαν εκδιωχθεί από την εξουσία. Στο διάστημα αυτό, ο Μακιαβέλι είχε εξέχοντα ρόλο δίπλα στον υπουργό Piero Soderini. Το 1512, ωστόσο, με τη βοήθεια των ισπανικών στρατευμάτων, οι Μεδίκοι νίκησαν τις ένοπλες δυνάμεις της δημοκρατικής κυβέρνησης και την διέλυσαν. Ο Μακιαβέλι ήταν άμεσο θύμα της αλλαγής του πολιτικού καθεστώτος: είχε τοποθετηθεί αρχικά σε ένα είδος εσωτερικής εξορίας και, όταν υπήρξε υπόνοια ότι συνωμοτεί εναντίον των Μεδίκων το 1513, φυλακίστηκε και βασανίστηκε για αρκετές εβδομάδες. Η απομάκρυνσή του από το πολιτικό σκηνικό τον βρήκε στο αγρόκτημα του έξω από τη Φλωρεντία και τον έκανε να στραφεί προς τις λογοτεχνικές του αναζητήσεις και να γράψει λογοτεχνικές πραγματείες αλλά και θεατρικά έργα.
Το πρώτο από τα γραπτά του ήταν τελικά εκείνο που συνδέθηκε άμεσα με το όνομά του, και δεν είναι άλλο από το έργο του ο Ηγεμών. Ο Ηγεμών ήταν προϊόν μιας ιδιάζουσας κατάστασης στην οποία βρισκόταν ο συγγραφέας του, ο οποίος μεταξύ άλλων, επεδίωκε να ανακτήσει την θέση του και την επιρροή που ασκούσε στην κυβέρνηση της Φλωρεντίας. Εξάλλου πολλοί από τους συναδέλφους του στη δημοκρατική κυβέρνηση είχαν επιστρέψει στις υπηρεσίες τους και υπό την εξουσία των Μεδίκων. Αρχικά ο Ηγεμών γράφτηκε για να παρουσιαστεί στον Giuliano de΄Medici που μπορούσε πιθανότητα να κατανοήσει την αξία ενός τέτοιου έργου αλλά ύστερα από το θάνατό του το βιβλίο πήγε στα χέρια του Lorenzo de΄Medici, ο οποίος δεν φαίνεται να ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το περιεχόμενό του, όταν ήρθε στα χέρια του το 1516.
Εν τω μεταξύ, η πρόωρη συνταξιοδότηση του Μακιαβέλι τον οδήγησε και σε άλλες λογοτεχνικές δραστηριότητες. Έγραψε στίχους, θεατρικά έργα, καθώς και σύντομα πεζογραφήματα, ενώ τελείωσε μια μελέτη του με τίτλο Η Τέχνη του Πολέμου (που δημοσιεύθηκε το 1521), καθώς και βιογραφικά και ιστορικά πορτραίτα. Ένα άλλο εξίσου σημαντικό και ευρέως γνωστό έργο του που το συνέταξε εκείνη την περίοδο της ζωής του, και είχε σημαντική συμβολή στην πολιτική σκέψη, ήταν το Discourses on the Ten Books of Titus Livy, μια έκθεση των αρχών των δημοκρατικών κανόνων με τη μορφή των σχολιών σχετικά με το έργο του διάσημου ιστορικού της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας Τίτου Λίβιου.
Σε αντίθεση με τον Ηγεμόνα, αυτό το έργο είχε πάρει μεγάλο χρονικό διάστημα για να ολοκληρωθεί. Η αρχή του πιθανολογείται το 1514 ή το 1515 και η ολοκλήρωσή του το 1518 ή το 1519, ενλω και αυτό δημοσιεύθηκε μετά το θάνατό του. Το βιβλίο μπορεί να διαμορφώθηκε από τις άτυπες συζητήσεις στις οποίες συμμετείχαν ο Μακιαβέλι με μερικές από τις κορυφαίες προσωπικότητες της πνευματικής και πολιτικής ζωής της Φλωρεντίας υπό την σκέπη του Cosimo Rucellai.
Σε αντίθεση με τον Ηγεμόνα, αυτό το έργο είχε πάρει μεγάλο χρονικό διάστημα για να ολοκληρωθεί. Η αρχή του πιθανολογείται το 1514 ή το 1515 και η ολοκλήρωσή του το 1518 ή το 1519, ενλω και αυτό δημοσιεύθηκε μετά το θάνατό του. Το βιβλίο μπορεί να διαμορφώθηκε από τις άτυπες συζητήσεις στις οποίες συμμετείχαν ο Μακιαβέλι με μερικές από τις κορυφαίες προσωπικότητες της πνευματικής και πολιτικής ζωής της Φλωρεντίας υπό την σκέπη του Cosimo Rucellai.
Κοντά στο τέλος της ζωής του, και πιθανώς ως αποτέλεσμα των διασυνδέσεων που διέθεταν αρκετοί από τους φίλους του, ο Μακιαβέλι άρχισε να αποκτά και πάλι ένα μέρος της εύνοιας της οικογένειας των Μεδίκων. Το 1520, του ανατέθηκε από τον Καρδινάλιο de΄Medici Τζούλιο να συνθέσει την ιστορία της Φλωρεντίας. Το έργο ολοκληρώθηκε το 1525 και παρουσιάστηκε για τον Καρδινάλιο, ο οποίος είχε ήδη ανέβει στον παπικό θρόνο ως Clement VII στη Ρώμη. Και άλλα μικρά καθήκοντα του ανατίθονταν από την κυβέρνηση των Μεδίκων φέρνοντάς τον όλο και πιο κοντά στην αποκατάσταση της φήμης του και της πολιτικής του επιρροής, αλλά δυστυχώς πριν προλάβει να επιτύχει την πλήρη αποκατάσταση, πέθανε στις 21 Ιουνίου 1527 από κάποια στομαχική ασθένεια.
Ο Νικολό Μακιαβέλι κατάφερε να αφήσει πίσω του ένα μεγάλο έργο που - ακόμα και αν αμφισβητείται - προσελκύει το έντονο ενδιαφέρον όσων ασχολούνται με τις πολιτικές επιστήμες και τις διεθνείς σχέσεις ή απλά αγαπούν την ουσιαστική κατανόηση των πολιτικών κινήσεων.
Το είδαμε εδώ και εδώ
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΤΟ FACEBOOK Ή ΣΤΟ BLOGGER👇
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αγαπητοί αναγνώστες, ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.