Με αρκετούς από αυτούς συνδέθηκα στενά για κάποια χρόνια, ατομικά και οικογενειακά, ώσπου να μας χωρίσουν οι αλλαγές στο εργασιακό μας περιβάλλον. Κάνοντας έναν απολογισμό για το πόσους από αυτούς μπορώ και σήμερα να αποκαλώ φίλους, διαπιστώνω ότι μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Στατιστικά, αυτό είναι ένα ελάχιστο ποσοστό. Και όμως, ούτε εγώ είμαι δύσκολος στις φιλίες, το αντίθετο μάλιστα θα έλεγα, ούτε και εκείνοι. Τι συνέβη άραγε;
Η απάντηση είναι η εξής: η συγκολλητική ουσία στις επαγγελματικές φιλίες δεν είναι το ταίριασμα των χαρακτήρων όπως συμβαίνει στις ανυστερόβουλες προσωπικές φιλίες. Εδώ πρυτανεύει η αμοιβαία ανάγκη για ομαλές επαγγελματικές σχέσεις, που κάνουν ευκολότερη την ζωή των δύο μερών, καθώς και η ανάγκη για συντροφικότητα (need for affiliation: την έχουμε συναντήσει σε προηγούμενο άρθρο μας) στο χώρο της εργασίας.
Έτσι, η επαγγελματική φιλία στηρίζεται, κατά κύριο λόγο, στο επαγγελματικό συμφέρον και έχει ευκαιριακό χαρακτήρα. Δευτερευόντως μπορεί να συμπληρώνεται από το ταίριασμα χαρακτήρων που είδαμε στις προσωπικές φιλίες.
Συνεπώς, όταν η συνεργασία ανάμεσα σε δύο συναδέλφους διακοπεί –λόγω απόλυσης, συνταξιοδότησης, αλλαγής εργασίας)- η πρωτογενής συγκολλητική ουσία εξαφανίζεται. Μόνο αν το δευτερεύον χαρακτηριστικό, δηλαδή το ταίριασμα των χαρακτήρων, είναι αρκετά ισχυρό, τότε η σχέση θα αντέξει στον χρόνο.
Η πείρα δείχνει ότι οι περιπτώσεις αυτές είναι λίγες. Οι επαγγελματικές φιλίες μοιάζουν με τις φιλίες που αναπτύσσονται ανάμεσα στους στρατεύσιμους. Όσο διαρκεί η θητεία και χρειάζεται ο ένας τον άλλο, «δένονται» με ισχυρή φιλία μεταξύ τους. Μετά την αποστράτευση συνήθως ατονούν ή διαλύονται.
Στις παραπάνω περιπτώσεις, το αρχαίο ρητό «ζει η χύτρα, ζη η φιλία» έχει πλήρη εφαρμογή.
Πρόκειται για ένα λογοπαίγνιο με τα ομόηχα ρήματα «ζέει-ζεί» που σημαίνει βράζει (εξ ου και το ζέον, το μικρό δοχείο με το οποίο ο ιερέας μεταφέρει το ζέον ύδωρ, το ζεστό νερό, που αναμιγνύει με τον οίνο της θείας Kοινωνίας) και το «ζήει-ζή» που σημαίνει ζει, βρίσκεται στη ζωή. Το ρητό δηλώνει ότι «όσο βράζει η χύτρα τόσο ζει η φιλία», όπου με το βράσιμο της χύτρας εννοεί το αμοιβαίο συμφέρον, που συντηρεί τη φιλία, και όταν παύσει να υπάρχει, διαλύεται.
Έχω υπόψη μου περιπτώσεις συναδέλφων, που μέσα στον ενθουσιασμό μιας επαγγελματικής φιλίας, έκαναν κάποιον άλλο συνάδελφο κουμπάρο στο γάμο τους ή νονό στο παιδί τους. Όταν, όμως, κάποτε χώρισαν οι επαγγελματικοί τους δρόμοι, εκείνοι έμειναν χωρίς κουμπάρο και το βαφτιστήρι χωρίς νονό.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να υπάρξουν επαγγελματικές φιλίες που κατέληξαν σε ισχυρές προσωπικές, όπως συνέβη και σε εμένα. Αυτό που συνιστώ, είναι να είμαστε ψυχολογικά προετοιμασμένοι για την ενδεχόμενη διάλυσή της. Διαφορετικά μπορεί να απογοητευτούμε και να ψάχνουμε μάταια να βρούμε τι έφταιξε.
Ας απολαμβάνουμε, λοιπόν, τις επαγγελματικές μας φιλίες, όσο διαρκούν, και ας αφήσουμε τον χρόνο, που σε τελευταία ανάλυση είναι ο κριτής των πάντων, να αποφανθεί για το αν θα να εξελιχθεί σε μια στερεά προσωπική φιλία.
Το είδαμε εδώ
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΤΟ FACEBOOK Ή ΣΤΟ BLOGGER👇
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αγαπητοί αναγνώστες, ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.