«Το μεγαλείο ενός λαού και η ηθική του υπόσταση, φαίνονται από τον τρόπο που ο λαός αυτός χειρίζεται τα ζώα… Επιμένω, όσο πιο αβοήθητο είναι ένα πλάσμα, τόσο πιο πολύ δικαιούται την προστασία μας, από τη βιαιότητα του ανθρώπου», έλεγε ο Ινδός στοχαστής Μαχάτμα Γκάντι.
Για κάποιους βέβαια το μεγαλείο ορίζεται εντελώς διαφορετικά και η ηθική αποτελεί αξία βαθιά κρυμμένη στα έγκατα του υποσυνείδητου. Αναφέρομαι φυσικά σε όλους εκείνους που καταφέρνουν να γελοιοποιήσουν τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και οικόσιτων ζώων, θεωρώντας την απόκτηση ενός κατοικίδιου μια νέα, διασκεδαστική και δυστυχώς εφήμερη δραστηριότητα.
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι άνθρωποι είναι το γεγονός πως προσφέρουν ζώα ως «δώρα» σε φίλους και γνωστούς. Ποιος είσαι εσύ που θα αποφασίσεις αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι κατάλληλος να φροντίσει ένα ζωντανό πλάσμα; Θα χάριζες ποτέ ένα παιδί σε κάποιον που δεν έχει αποφασίσει ο ίδιος συνειδητοποιημένα πως θέλει και μπορεί;
Δυστυχώς, τα περισσότερα αδέσποτα κατέληξαν χωρίς σπίτι εξαιτίας κάποιων ανθρώπων που φάνηκαν ανάξιοι και ανεπαρκείς να τα μεγαλώσουν. Γιατί –κακά τα ψέματα- όσο διασκεδαστικό και χαριτωμένο είναι ένα κουτάβι, άλλο τόσο απαιτητικό και πολυέξοδο είναι μόλις διαμορφωθεί σε ενήλικα σκύλο.
Απαιτεί εμβόλια, τροφή, παιχνίδια και προσοχή που πολλές φορές ένας άνθρωπος που δεν αντιμετωπίζει τον σκύλο του σαν μέλος τη οικογένειάς του, αδυνατεί να του προσφέρει. Και η ιστορία είναι γνωστή. Το κουτάβι που μεγάλωσε με γέλια και χαρές στο σπίτι, καταλήγει μόνο του και αβοήθητο στους δρόμους.
Επιπλέον, είναι πια κάτι παραπάνω από προφανές πως η εμπορευματοποίηση των ζώων έχει πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις που έμποροι και εκτροφείς τρίβουν κυριολεκτικά τα χέρια τους. Το τι ωραίο βρίσκει ο άνθρωπος στην εικόνα ενός κουταβιού, ας πούμε, στη βιτρίνα ενός pet shop να περιμένει για μια αγκαλιά και ένα ζεστό σπίτι, είναι ένα αιώνιο ερωτηματικό.
Γιατί τελοσπάντων ο άνθρωπος που πραγματικά αγαπά και νοιάζεται για τα ζώα επιλέγει να αγοράσει ένα κατοικίδιο και όχι να υιοθετήσει ένα από τα εκατοντάδες νεογέννητα που βρίσκονται κάθε μέρα στους κάδους ή εκείνα που ενώ είχαν την τύχη(;) να γνωρίσουν μια οικογένεια βρέθηκαν εγκαταλελειμμένα στους δρόμους;
Αν ρωτήσεις καθέναν από αυτούς θα σου δώσουν μία από τις κλασσικές, τυποποιημένες απαντήσεις του τύπου «θέλω ο σκύλος μου να είναι μικρόσωμος», «να είναι ήσυχος», «να μη βγάζει τρίχες», «να μπορώ να τον παίρνω μαζί μου όπου πάω» και πάει λέγοντας.
Τι μπορεί να σκεφτεί ο άνθρωπος προκειμένου να μην ξεστομίσει το προφανές: «Θέλω ο σκύλος μου να είναι ράτσας». Έχουν δίκιο. Ποιος άλλωστε θα προτιμούσε τον Αλήτη αν στο απέναντι πεζοδρόμιο έβλεπε τη Λαίδη; Μάλιστα. Φαντάζεσαι τη μαμά σου να λέει «θέλω ένα κοριτσάκι ψηλό, με όμορφα, μακριά μαλλιά και πράσινα μάτια»; Κάπως έτσι.
Είναι πολύ λογικό ο καθένας μας να έχει αδυναμία σε διαφορετικό τύπο ζώου ή σκύλου συγκεκριμένα, μιας και η προσωπικότητα του ανθρώπου παίζει τεράστιο ρόλο στο μικρό συγκάτοικο τον οποίο θα επιλέξει. Όταν όμως η εικόνα είναι αυτή που σε καθοδηγεί και ξεχνάς την ουσία, μάλλον δεν είσαι γεννημένος για να μεγαλώνεις ζώα.
Όταν έχεις την τάση να παίρνεις στην κατοχή σου ένα σκύλο αντιμετωπίζοντας τον με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αντιμετωπίζεις την καινούρια πανάκριβη τσάντα σου ή το νέο σου ρολόι, επιδεικνύοντας τα παντού και μόλις γυρνάς σπίτι τα πετάς σε μια γωνία, προφανέστατα δεν είσαι κατάλληλος για ιδιοκτήτης ζώου.
Γιατί σε αντίθεση με την τσάντα και το ρολόι σου, ο σκύλος έχει την ανάγκη σου, θέλει την προσοχή, τα παιχνίδια και την αγάπη σου και όταν γυρνάς σπίτι, κουρασμένος και νευριασμένος από την άσχημη μέρα που μπορεί να είχες. Περιμένει όλη μέρα να γυρίσεις, να ασχοληθείς μαζί του και να τον κάνεις να νιώσει μοναδικός. Να τον αγαπάς πολύ και ακούραστα. Και όχι μόνο όταν τον χρησιμοποιείς σαν αξεσουάρ των καθημερινών σου εμφανίσεων, σε βόλτες ή στον καφέ με τους φίλους σου.
Άσε που -μεταξύ μας- φαίνεται ο άνθρωπος που δεν έχει συνειδητοποιήσει το τι εστί να συγκατοικείς με τετράποδο. Αν αρχίσει τις ερωτήσεις του στυλ «λες να μεγαλώσει πολύ; Λες να μου κάνει ζημιές; Κι αν γαβγίζει;» ξέρεις με τι έχεις να κάνεις.
Το τι περνούν τα αδέσποτα στο δρόμο, ειδικά εκείνα που είναι μεγαλωμένα σε σπίτι κι έχουν συνηθίσει να ζουν με μια οικογένεια και να εξαρτώνται από αυτή, λίγοι αντέχουν να ψάξουν. Δεν έχουν συνηθίσει να εξασφαλίζουν μόνα τους το φαγητό τους και μένουν νηστικά μέχρι να τα λυπηθεί κάποιος και να τους πετάξει λίγο ψωμί.
Πολλές φορές είναι φιλικά με ανθρώπους που είναι ικανοί να τους προσφέρουν μόνο βλέμματα απαξίωσης και ξύλο. Και το χειρότερο; Δεν είναι εξοικειωμένα με τους κινδύνους των μεγάλων πόλεων και των πολυσύχναστων δρόμων με αποτέλεσμα στις περισσότερες των περιπτώσεων να καταλήγουν νεκρά στην άσφαλτο.
Αν λοιπόν σκέφτεσαι να μεγαλώσεις την οικογένειά σου κατά ένα μέλος, ένα μέλος με μακριά αυτιά, ουρά, τέσσερα πόδια και σάλια καλό θα ήταν να προετοιμαστείς κατάλληλα και να θυμάσαι πως όση εκπαίδευση χρειάζεται εκείνο, άλλη τόση χρειάζεσαι κι εσύ. Γιατί και το σπίτι θα σου αναστατώσει και τα έπιπλα θα σου τραγανίσει και το iPhone θα σου μασήσει και άυπνο θα σ’ αφήσει τις πρώτες μέρες. Αντέχεις;
Όλγα Παρθενέα-Γεωργάτσου
Το είδαμε εδώ
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΤΟ FACEBOOK Ή ΣΤΟ BLOGGER👇
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αγαπητοί αναγνώστες, ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.