Την προηγούμενη εβδομάδα, η Βουλή των Λόρδων αποφάσισε να βάλει τέλος σε αυτή την πρακτική, εξαιτίας του κόστους της. Ομως τώρα, το γραφείο του υπουργικού συμβουλίου θα διαθέσει τους πόρους από τον δικό του προϋπολογισμό, προκειμένου να συνεχιστεί αυτή η παράδοση χιλιάδων ετών.
Ο βασικός λόγος είναι ότι οι περγαμηνές αντέχουν για περισσότερο καιρό. Στα αρχεία του βρετανικού κοινοβουλίου για παράδειγμα μπορεί να βρει κανείς τον παλιότερο σωζόμενο νόμο, που γράφτηκε το 1497.
Με την πάροδο του χρόνου το κοινό χαρτί αλλοιώνεται ραγδαία, ενώ αντίθετα η περγαμηνή μπορεί να διατηρηθεί για περισσότερο καιρό. Για παράδειγμα, τα αντίγραφα της Μάγκνα Κάρτα, που υπογράφηκε πριν από 800 χρόνια σε περγαμηνή, ακόμη «αντέχουν».
Στο δυτικό άκρο του παλατιού του Ουέστμινστερ, υπάρχουν τα αρχεία του κοινοβουλίου, που αντιστοιχούν σε περγαμηνές, χαρτιά και φωτογραφίες που θα έφταναν τα 8 χιλιόμετρα. Τα ρολά των περγαμηνών, διαφορετικών μεγεθών, που είναι στοιβαγμένες εκεί μέρα, φαίνονται σχεδόν στην ίδια κατάσταση που ήταν πριν από εκατοντάδες χρόνια.
Πέρα από την αντοχή της περγαμηνής, υπάρχουν και άλλοι λόγοι. «Σε πολλούς κύκλους υπάρχει ακόμη δυσπιστία για την ψηφιακή αρχειοθέτηση, καθώς αμφισβητούν το αν αυτά τα αρχεία θα ''επιβιώσουν'' στο μέλλον», εξηγεί στο BBC η Τζένι Μίτσαμ, ψηφιακή αρχειοφύλακας στο πανεπιστήμιο του Γιορκ.
Η όλη ιδέα της ψηφιακής αποθήκευσης είναι σχετικά νέα και δεν ξέρει κανείς αν θα αντέξει στα χρόνια, συμπληρώνει. «Δεν μπορούμε να κοιτάξουμε προς τα πίσω και να ξέρουμε δεδομένα ότι σε 200 χρόνια θα έχουμε ακόμη αυτά τα αρχεία», λέει η Μίτσαμ.
Πώς φτιάχνεται η περγαμηνή
Αρχικά, βυθίζουν το δέρμα σε διάλυμα ασβέστη, κάτι που επιτρέπει να «ξύσουν» πιο εύκολα το λίπος και τη γούνα από αυτό, με καμπυλωτές λεπίδες. Στη συνέχεια το πλένουν και το απλώνουν σε ένα ξύλινο πλαίσιο, όπου το ξύνουν ξανά, για να γίνει πιο ομοιόμορφο. Στο τέλος, το αφήνουν να στεγνώσει. Ο απαιτούμενος χρόνος εξαρτάται από τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος, την υγρασία και τις επιμέρους ιδιότητες του δέρματος.
Οταν η τεχνολογία δεν βοηθά
Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς τα ψηφιακά αρχεία μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα. Στο Domesday Project του BBC, από το 1984 έως το 1986, ενεπλάκησαν πάνω από ένα εκατομμύριο κάτοικοι της Βρετανίας.
Παιδιά από 9.000 σχολεία συνέβαλαν στη συγκέντρωση προσωπικών σκέψεων και αναμνήσεων. Τα δεδομένα αποθηκεύτηκαν σε laserdiscs, που τότε θεωρούνταν η τεχνολογία του μέλλοντος.
Ομως, δύο δεκαετίες αργότερα, δεν υπήρχαν disc players που θα μπορούσαν να τα «διαβάσουν». Μετά από πολλή δουλειά, τα δεδομένα έγιναν αναγνώσιμα, αλλά αυτό ήταν ένα πλήγμα για την ψηφιακή αρχειοθέτηση.
Το είδαμε εδώ
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΤΟ FACEBOOK Ή ΣΤΟ BLOGGER👇
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αγαπητοί αναγνώστες, ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και διατηρούμε το δικαίωμα να μην δημοσιεύουμε συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια όπου τα εντοπίζουμε.