Ιερή Αναλογία Ανθρώπου - Σύμπαντος

Γνώθι Σαυτόν, έλεγαν στο Δελφικό Ιερό του Απόλλωνα. «Γνώθι Σαυτόν» έλεγε και ο μεγάλος Σωκράτης. «Γνώθι Σαυτόν» υποστηρίζουν ουσιαστικά όλα τα φιλοσοφικά συστήματα Ανατολής και Δύσης. «Η Βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα σας» έλεγε ο Χριστός. Το ίδιο μήνυμα ειπωμένο με πολλά και διαφορετικά λόγια…



Όταν βλέπουμε το «Βιτρούβιο» άνθρωπο του Ντα Βίντσι τέλειο, συμμετρικό, σε πλήρη αρμονία με τις μαθηματικές αρχές που διέπουν το Σύμπαν, δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε ανάλογη αναπαράσταση του ίδιου του Χριστού, που εκφράζει όλες τις δυνάμεις, ιδιότητες και στοιχεία του σύμπαντος.

«Ο μικρόκοσμος και ο μακρόκοσμος σχηματίζουν δύο πόλους ανάμεσα στους οποίους διαδραματίζεται η ύπαρξη, που μέσω της μετάστασης στο θάνατο, συνδέει το πεπερασμένο με το αιώνιο».  Στον Ταοϊσμό είναι η κεντρική και μεσολαβητική δύναμη της μεγάλης Τριάδας Ουρανού-Ανθρώπου-Γης. Στο Ισλάμ υποδηλώνει την παγκόσμια ύπαρξη, τον κρίκο ανάμεσα στο Θεό και τη Φύση. Οι Σούφι τον ορίζουν σαν το «Σύμβολο της παγκόσμιας ύπαρξης». 
Ο φιλόσοφος της Αναγέννησης Τζορντάνο Μπρούνο λέει: «…μαθαίνουμε να μην αναζητάμε την απομακρυσμένη από μας θεότητα, αν την έχουμε κοντά μας, ακόμα και μέσα μας, πόσο μάλλον που εμείς οι ίδιοι είμαστε μέσα στους εαυτούς μας…». Κι ακόμη καταλαβαίνουμε ότι θεωρεί το σύμπαν ως μια ζωντανή ολότητα, αφού λέει: «…αλλά αν η ζωή γι’ αυτό το σύμπαν είναι στο όλο και επίσης στα μέρη αυτού του όλου, τότε πώς έρχεσαι εσύ και δεν επιτρέπεις να είναι στα μέρη των μερών;».

Σύγχρονοι επιστήμονες, όπως ο Μάντελμπροτ, καθώς και η θεωρία του Χάους μιλούν για μια αναλογία ανάμεσα στο μικρόκοσμο και το μακρόκοσμο, η οποία, όσο κι αν φαίνεται «τυχαία», υπακούει σε απλούς μαθηματικούς νόμους, που απλά μέχρι τώρα αγνοούσαμε. «To DNA σίγουρα δεν μπορεί να προσδιορίσει τον τεράστιο αριθμό των διαφόρων βρόγχων ή κυψελίδων, αλλά μπορεί να προσδιορίσει μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία διακλαδώσεων και ανάπτυξης». 

Το «ολογραφικό» μοντέλο του σύμπαντος εκφράζει αρκετά τη μυστικιστική αντίληψη για το Όλο, το οποίο βρίσκεται μέσα στο μέρος και αντίστροφα. Οι υποατομικές μονάδες της ύλης λειτουργούν, απ’ ό,τι φαίνεται, σαν ολογράμματα, που το χαρακτηριστικό τους είναι ότι, όσο κι αν τα τεμαχίσουμε, συνεχίζουν να έχουν την αρχική εικόνα που είχε το ολόκληρο ολόγραμμα μέσα σε κάθε κομμάτι, όσο μικρό κι αν είναι αυτό. «Αν η ύλη και η συνείδηση είναι τύποι βαρυτικών πεδίων, τότε μοιάζουν με διαφορετικούς κυματισμούς στην ίδια λίμνη. Το σύμπαν μοιάζει με ολογραφική πλάκα. Ένα πετραδάκι που πέφτει μέσα στη λίμνη σε οποιοδήποτε σημείο, επηρεάζει ολόκληρη τη λίμνη». 

Έτσι, ακόμα κι αν παραβλέψουμε την παρόμοια μορφή ανάμεσα σ’ ένα άτομο κι ένα ηλιακό σύστημα, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με «παράδοξα», όπως π.χ. το γεγονός ότι η ανθρώπινη καρδιά έχει κλίση 23ο , δηλαδή όση ακριβώς έχει και η κλίση του άξονα της Γης!

Οι μαθηματικές αναλογίες ή Νόμοι πάνω στις οποίες βασίζεται η δημιουργία ολόκληρου του Σύμπαντος, εκφράζονται και στον ίδιο τον άνθρωπο. Πανάρχαιες δοξασίες, γνώσεις γεννημένες στα άδυτα των μυητικών κέντρων όλου του κόσμου ή στο νου των μεγαλύτερων σοφών που χάραξαν δρόμους για την ανθρωπότητα, μιλάνε για μια τετραπλή όψη της εκδηλωμένης φύσης, η οποία συμβολίζεται με τα τέσσερα αρχετυπικά Στοιχεία: Γη - Νερό - Αέρα - Φωτιά. Στους ίδιους δρόμους βρίσκουμε την αντίληψη της τετραπλότητας της θνητής φύσης του ανθρώπου, η οποία εκφράζεται μέσα από ένα φυσικό σώμα (Γη), ένα ενεργειακό ζωτικό πεδίο (Νερό), έναν ψυχισμό (Αέρας) και μια νοητική λειτουργία (Φωτιά). Αυτά συσχετίζονται και με τα τέσσερα βασίλεια που εξελίσσονται πάνω στη Γη: των Ορυκτών, των Φυτών, των Ζώων και των Ανθρώπων. Σχετίζονται επίσης με τις τέσσερις κατευθύνσεις του ορίζοντα, τις τέσσερις εποχές, τις τέσσερις φάσεις της Σελήνης (Γέμιση, Πανσέληνος, Χάση, Νέα Σελήνη) κ.ο.κ.

Αν παρατηρήσουμε τον άνθρωπο με μια πιο ολοκληρωμένη ματιά, τότε θα πρέπει να συμπεριλάβουμε στην αντίληψή μας γι’ αυτόν και την αιώνια Ψυχή του, την Πνευματική του υπόσταση, η οποία αναλύεται σε μια Ιερή Τριάδα ανάλογη με την Θεία Τριάδα πολλών θρησκειών. Μια Τριάδα, η οποία επιγραμματικά εκφράζεται ως Βούληση-Αγάπη-Διάνοια. Κι έτσι, ο τετραπλός φυσικός άνθρωπος μετατρέπεται στον επταπλό, μέσα από τον οποίο εκφράζονται οι επτά αρχές του Σύμπαντος, όπως περιγράφονται στην Ερμητική διδασκαλία του Κυμβαλείου: 
1.    Η αρχή της Νοητικότητας
2.    Η αρχή της Αναλογίας
3.    Η αρχή της Δόνησης
4.    Η αρχή της Πολικότητας
5.    Η αρχή του Ρυθμού
6.    Η αρχή της Αιτίας και του Αποτελέσματος
7.    Η αρχή του Γένους

Και μέσα από τον επταπλό άνθρωπο εκφράζονται όλες οι «επτάδες» του σύμπαντος, όπως τα επτά βασικά χρώματα του ουράνιου τόξου, οι επτάβασικές νότες της μουσικής, οι επτά κύριοι πλανήτες (όπως θεωρούνται στην αστρολογία), οι επτά βασικές διαιρέσεις του χρόνου μέσω της εβδομάδας.
Αλλά, δεν είναι μόνο αυτά. Ο ίδιος ο άνθρωπος εκφράζει την επταδικότητα και με την ίδια του τη φυσική κατασκευή, με τα επτά κύρια μέρη του σώματός του, τα επτά κύρια όργανα, τις επτά τρύπες στο κεφάλι του.  Και δημιουργεί συλλογικά ως ανθρωπότητα επτάδες άξιες θαυμασμού, όπως τα επτά θαύματα του κόσμου ή τους επτά  σοφούς. Κι ακόμη, προσπαθεί να επικοινωνήσει με το θείο μέσω των επτά μυστηρίων της χριστιανικής εκκλησίας.

Κι αν αντιμετωπίσουμε τον άνθρωπο σαν μια ολότητα, η οποία ωστόσο δεν εκφράζεται πλήρως μέσα στον καθένα μας (μόνο μέρη της μπορούμε εμείς ως άνθρωποι να εκφράσουμε), τότε ομαδοποιούμαστε σε δώδεκα βασικούς τύπους ανθρώπων, τα λεγόμενα δώδεκα ζώδια. Όμως, αυτοί οι ανθρώπινοι τύποι δεν είναι μόνο όψεις του ανθρώπου αλλά και ολόκληρου του σύμπαντος, αφού μέσα από τον αριθμό αυτό εκφράζονται αρχές πολύ υψηλότερες από τον άνθρωπο. Μέσα στο δώδεκα περιλαμβάνονται οι αρχές του τρία και του τέσσερα σε δυναμική σχέση πολλαπλασιασμού, οι τέσσερις φύσεις της ύλης σε σχέση με τις τρεις αρχές του κόσμου, οι οποίες εκφράζονται σαν: Υπερβολή - Αδράνεια - Μεταβλητότητα ή Ισορροπία. Αυτή η δωδεκάδα δεν βρίσκει αναλογική έκφραση μόνο στην Αστρολογία, αλλά και αλλού, όπως στους δώδεκα μήνες στους οποίους χωρίζουμε το χρόνο, τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, τους δώδεκα μαθητές του Χριστού, τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή, τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου και πολλές άλλες δωδεκάδες…

Όλη αυτή η γνώση, όλη αυτή η σοφία, δεν είναι κρυμμένη από μας, ούτε είναι κάπου έξω από μας. Κάποτε, ο Σωκράτης έδωσε τη ζωή του στην προσπάθεια να μείνει πιστός στην πεποίθηση ότι η γνώση είναι μέσα μας και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να βρούμε τη μέθοδο να την ανασύρουμε. Στη σύγχρονη εποχή, ένας σημαντικός επιστήμονας, ο Καρλ Γιούγκ, έρχεται και συμπληρώνει αυτήν την άποψη λέγοντάς μας ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση σ’ αυτό που ονόμασε «Συλλογικό Ασυνείδητο». Πρόκειται για ένα μέρος του Εαυτού μας, όπου ενυπάρχουν σε αρχετυπική μορφή όλοι οι Νόμοι που διέπουν το Σύμπαν και τον Εαυτό μας. Φτάνοντας σ’ αυτό το σημείο μέσα μας βρίσκουμε την πρόσβαση στον κόσμο των Συμβόλων και των Αρχετύπων. Έτσι,  μπορούμε να βιώσουμε την ενότητα και την πολλαπλότητα, τις αρχές και τους νόμους, την αρχή και το σκοπό  του Σύμπαντος και του Ανθρώπου. Όλοι οι Νόμοι με τη μορφή των αριθμών, όπως αναφέραμε ενδεικτικά κάποιους παραπάνω, αλλά όχι μόνο, εκφράζονται μέσα μας με τη μορφή συμβόλων ή μύθων. Σύμβολα και μύθοι πανανθρώπινοι και πανάρχαιοι, σύμβολα όπως το δέντρο, το φίδι, ο ήλιος, η σελήνη κ.λ.π., μύθοι ηλιακοί και σεληνιακοί με ήρωες και αντιήρωες, με δράκους, νάνους, ιππότες και πριγκίπισσες, περιμένουν να τους βιώσουμε, να τους κάνουμε δικούς μας, να τους αφήσουμε να μας μιλήσουν… Όχι για να μας γεμίσουν γνώσεις ή πληροφορίες, αλλά για να μας επιτρέψουν να συντονιστούμε με το Μεγάλο, τον Αρχετυπικό Άνθρωπο, που σε κάποια εκδοχή είναι το Σύμπαν ολόκληρο. Τότε, η Σοφία θα έχει χτυπήσει την πόρτα μας… και θα περιμένει να τη ζήσουμε και να τη μοιραστούμε απλόχερα και γενναιόδωρα, όπως γενναιόδωρο είναι το Σύμπαν και ο Θεός που ζει μέσα από αυτό.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

1. ΑΝΘΡΩΠΟΣ: ΤΟ ΜΕΓΑ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΥ, Νικ,. Λάος, εκδ. Παρασκήνιο, 2002
2. Ο ΖΩΔΙΑΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, Γ.Α. Πλάνας, Εκδ. Νέα Ακρόπολη
3. ΤΟ ΚΥΜΒΑΛΕΙΟ: Η ΕΡΜΗΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, εκδ. Νέα Ακρόπολη, 2002
4. Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ, Φρ. Λιονέλ, εκδ. Πύρινος Κόσμος, 1993
5. ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, Μ. Ταλμποτ, εκδ. Ιάμβλιχος, 1993
6. ΧΑΟΣ, ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, Τζ. Γκλέικ, εκδ. Κάτοπτρο, 1987
7. ΟΙ ΑΠΕΙΡΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΤΟΥ ΤΖ. ΜΠΡΟΥΝΟ, Α. Μ. Πάτερσον, εκδ. Νέα Ακρόπολη, 1991
8. ΛΕΞΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΩΝ, Τζ. Κούπερ, εκδ. Πύρινος Κόσμος, 1992
9. ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑ, Mircea Eliade, Εκδ. Αρσενίδη, 1994.
10. ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΕΒΗΛΟ, Mircea Eliade, Εκδ. Αρσενίδη, 2002

Το είδαμε εδώ 

Ανακαλύπτω

Αναζητώντας τα Μυστικά της Αθανασίας Μέσα μας

Τι είναι αλήθεια η αθανασία, ώστε να την ποθούμε με απελπισία; Την ψάχνουμε ως θείο δώρο, και είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε τα πάντα γι’ αυτήν.. 

Αλλά αλήθεια, τι είναι αθανασία; Ξοδέψατε καθόλου από τον χρόνο σας ώστε να κατανοήσετε, τι είναι αυτό που κυνηγάτε με τόση ορμή; “Η ουσία της αθανασίας είναι να ζήσουμε αιώνια” θα βιαστείτε να απαντήσετε.. Να ζήσετε πως; “Έτσι όπως ζούμε και τώρα”, θα βιαστείτε για ακόμη μια φορά.. Έτσι όπως ζείτε τώρα; Μα γιατί; Είστε, ειλικρινά, ευτυχισμένοι τώρα; Και αυτό το ερώτημα θα σας ωθήσει, για πρώτη φορά στην συζήτηση μας, να σταθείτε για λίγο, να σκεφτείτε.. Να αναλογιστείτε..
Όντως, υπάρχει τρόπος να γίνουμε αθάνατοι, πρέπει όμως πρώτα να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που αναζητούμε στην λέξη αθανασία.. Να κατανοήσουμε τι μας ωθεί στο να την επιθυμούμε.. Να καταλάβουμε τι πιστεύουμε ότι θα κερδίσουμε από αυτήν..

“Ένα ερώτημα για να το απαντήσουμε, πρέπει πρώτα να το ακούσουμε, να το κατανοήσουμε..”
Η οδός προς την απόκτηση της αθανασίας μοιάζει με μυητική διαδικασία, πρέπει να στραφούμε προς ένα σημείο που ποτέ πριν δεν στρέψαμε το βλέμμα μας συνειδητά. Είναι μια μύηση, για να την ακολουθήσεις, πρέπει να μάθεις να κοιτάζεις προς το εσωτερικό, προς τον ίδιο σου τον εαυτό.. Αποτελεί μια εσωτερική αναζήτηση.. Η απόκτηση της αθανασίας είναι κάτι προσωπικό, γι’ αυτό και ποτέ της δεν προσφέρθηκε, ούτε και θα προσφερθεί, σε κανέναν «έτοιμη».. Δεν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, η φύση της αθανασίας είναι προσωπική.. Δεν προσφέρεται, αποκτάται..

Ας γυρίσουμε λοιπόν προς τον εαυτό μας, ας αναρωτηθούμε τι τον κάνει να θέλει τόσο απελπισμένα την αθανασία.. Ας σταθούμε για λίγο σιωπηλοί, ας ακούσουμε την ερώτηση, ας ακούσουμε την έννοια της λέξης “αθανασία”.. Ας αναρωτηθούμε, τι σημαίνει αυτή σε εμάς..

Το σώμα δεν είναι το “Εγώ” μας..
Τι είναι αθανασία για τον καθένα; Να μην σταματήσει ποτέ να υπάρχει; Να ζήσει αιώνια; Αυτό είναι αθανασία; Τότε αναλογιστείτε, τι θεωρείτε εσείς ότι είναι ο εαυτό σας.. Τι επιθυμείτε να ζήσει αιώνια από αυτόν;
Το σώμα; Μα αυτό αλλάζει χρόνια με τα χρόνια, μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα, στιγμή με την στιγμήν.. Δεν είναι κάτι σταθερό, δεν έχετε σαφή άποψη γι’ αυτό, για την μορφή του.. Αυτό είναι το Eγώ σας; Μια συνεχώς εναλλασσόμενη μορφή ύλης;

Όλοι φωνάζουμε και ωρυόμαστε όταν μας παρεξηγούν, λέγοντας ότι “εγώ δεν είμαι αυτός που νομίζετε”.. Μα εσύ είσαι το σώμα σου, άρα δεν μπορείς να είσαι διαφορετικός από αυτό που βλέπουμε.. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Πόσες στιγμές περάσατε σε ολόκληρη την ζωή σας, αναλογιζόμενοι πόσο δεν σας καταλαβαίνουν οι άλλοι, πόσο λάθος αντίληψη έχουν για εσάς, πόσο διαφορετικοί και ξεχωριστοί είστε από αυτό που βλέπουν οι υπόλοιποι; Εκείνες τις στιγμές ήρθε και η μεγάλη συνειδητοποίηση, που μετά από λίγο όμως, οπισθοχώρησε εκεί όπου την είχατε κρύψει όλα αυτά τα χρόνια..
Αν και στην καθημερινότητα ο καθένας ταυτίζεται με το σώμα του, όλοι μας έχουμε αισθανθεί αυτό που πραγματικά είμαστε.. Είναι εκείνες οι λίγες στιγμές, είτε σε μια συζήτηση που μας απορρόφησε πλήρως, είτε σε μια στιγμή έκστασης κατά την διάρκεια μιας σεξουαλικής συνεύρεσης, είτε ταυτιζόμενοι με τον ήρωα ενός βιβλίου που έπεσε στα χέρια μας, είτε σε κάποιες στιγμές που αφήσατε την μουσική να σας ταξιδέψει.. Είναι εκείνες οι λίγες στιγμές που ξεχάσατε (δεν έφυγε από την μνήμη σας, απλά σταματήσατε προς στιγμήν να το σκέφτεστε) πώς είστε εξωτερικά, ασυνείδητα η αντίληψη έκανε πέρα το σώμα και αφοσιώθηκε πλήρως στο μέσα.. Αισθανθήκατε ένα με το αντικείμενο της ενασχόλησης σας. Ένα με τις έννοιες σε μια συζήτηση, ένα με τον ερωτικό σας σύντροφο, ένα με τους ήχους της μουσικής.. Είναι στιγμές που γνωρίζετε καλά ότι είναι λίγες, ότι κρατάνε λίγο, γιατί όλοι τις έχουμε βιώσει, έστω μία δύο φορές στη ζωή μας.. Αλλά η παραμικρή αφορμή αρκεί ώστε το σώμα να τραβήξει πίσω την αντίληψη, να την αποσπάσει από την απόλυτη συνειδητοποίηση που βίωσε προς στιγμήν, να ξανακάνει τον άνθρωπο να ταυτιστεί μαζί του..
Εκείνες οι στιγμές όμως εκπλήρωσαν το έργο τους, έστω και για μια στιγμή μας υπενθύμισαν την περίεργη μας φύση. Πλέον φωλιάζουν μέσα στον καθένα, και σιωπηρά δεν μας αφήνουν να ταυτιστούμε πλήρως με το σώμα.. Είναι εκεί για να ερεθίζουν σε άσχετες στιγμές την αντίληψη μας, να χαμογελάνε καθώς θα μας βάζουν σε σκέψεις.. “Δεν είναι το σώμα το Εγώ μου, τις λίγες στιγμές που το άφησα πίσω, ένιωσα την πραγματική μου φύση..”.. Και αυτό θα συνεχιστεί, ενάντια στις επιδιώξεις της ύλης, να αποκαλύπτει περίεργες αλήθειες σε όσους γυρίζουν την προσοχή στον εαυτό τους και ψάχνουν.. Να τους αποκαλύπτει την πραγματική τους φύση..

Αθανασία του σώματος.. Αλήθεια, αυτό επιθυμούμε;
Προσπαθήστε τώρα να ανακαλέσετε στην μνήμη σας εκείνες τις λίγες στιγμές. Να νιώσετε ξανά εκείνα τα συναισθήματα που σας πλημμύρισαν όταν, σε πλήρη διαύγεια και διανοητική εγρήγορση, αισθανθήκατε Ένα με στοιχεία που η ύλη, σας τα παρουσιάζει τόσο ξένα.. Ένα με την μουσική, Ένα με τον ερωτικό σας σύντροφο, Ένα με κάποιο βιβλίο.. Ένα με τον κόσμο γύρω σας.. Πως αισθανθήκατε τότε; Πώς αντιλαμβανόσασταν τότε το Εγώ; Ποιο ήταν το Εγώ σας;
Είναι δύσκολο να το περιγράψει κανείς.. Η έννοια που νιώσατε τότε ότι είστε, είναι κάτι ξένο από τον κόσμο που ζούμε.. Είναι κάτι πέρα από τις κοινές εμπειρίες των ανθρώπων, πέρα από την γλώσσα που δημιούργησε ο ίδιος για να επικοινωνεί. Δεν υπάρχει η λέξη, ή μάλλον οι λέξεις, να περιγράψουν το Εγώ μας.. Σε κάτι όμως πρέπει όλοι να συμφωνούμε. Εκείνες τις στιγμές αντιλαμβάνεσαι πλήρως, ότι το σώμα δεν είναι ο εαυτός σου. Το σώμα δεν είναι, αλλά περιέχει το Εγώ. Το φυλακίζει..
Αυτό είναι το πραγματικό μας Εγώ, το Εγώ του ανθρώπου.. Διαφορετικό στον καθένα, απερίγραπτο με την συμβατική γλώσσα, αλλά ταυτόχρονα τόσο ξένο από το σώμα, από την ύλη.. Όλοι γνωρίσαμε το Εγώ μας, έστω και φευγαλέα.. Όλοι έχουμε μια θολή του ανάμνηση..
Αλλά και αυτό που βιώσαμε εκείνες τις σπάνιες στιγμές, δεν είναι παρά μια αναλογία των 5 αισθήσεων της φύσης μας, όπως θα έλεγε και ο William Blake, και τίποτα περισσότερο.. Το Εγώ είναι πέρα από τις πέντε αισθήσεις, πέρα από τον υλικό κόσμο. Ο υλικός κόσμος το αλλοιώνει, το αφομοιώνει λανθασμένα, δίνει μια παρεξηγημένη εντύπωση στους υπόλοιπους ανθρώπους γι’ αυτό.. Το Εγώ κλείνεται στις πέντε αισθήσεις, περιορίζεται, καταπιέζεται.. Είναι η φυλακή του, είναι η τιμωρία του.. “Το σώμα είναι η φυλακή της ψυχής”, μια αλήθεια την οποία ανακάλυψαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, άνθρωποι που πέρασαν την ζωή τους μέσα σε στοχασμούς και αλλεπάλληλες ολοκληρωτικές συνειδητοποιήσεις.. Μια αλήθεια που επιβίωσε και διδάσκεται, καλά κρυμμένη μέσα σε συμβολισμούς, μέχρι τις μέρες μας..
Η μυστική διδασκαλία της Πυθαγόρειας σχολής, παρουσιάζει την ψυχή του ανθρώπου δέσμια της ύλης. Το σώμα είναι μια φυλακή, από την οποία το Εγώ οφείλει να αποδράσει. Η τιμωρία της ψυχής είναι να ταλαιπωρείται εγκλωβισμένη, σε ένα κύκλο μετενσωματώσεων.. Είναι αθάνατη.. Θεωρίες ‘περί Φύσεως’ από τον Πυθαγόρα τον Σάμιο, γεννημένες τον 5ο αιώνα π.Χ. στον Κρότωνα της Ιταλίας.. Και όμως, φαντάζουν τόσο σύγχρονες..
Ο έκπτωτος δαίμων, ο Εμπεδοκλής, θρηνούσε για τους χαμένους τόπους, από όπου εξέπεσε σε κόσμο υλικό, στην Γη.. Πίστευε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι Ψυχές, που έπεσαν σε θνητή μορφή λόγω κάποιας αμαρτίας.. Στους Καθαρμούς (Β115) μας διηγείται ότι η ψυχή τιμωρήθηκε,
“να περιπλανιέται για τριάντα και μύρια χρόνια μακριά από τους μακάριους τόπους περνώντας σ’ αυτόν το χρόνο απ’ όλα τα είδη των θνητών μορφών μεταλλάσσοντας στους οδυνηρούς δρόμους του βίου.. [..] Απ’ αυτούς ένας είμαι και εγώ, φυγάς από το θεό και αλήτης, υπάκουος στο μαινόμενο Νείκος..”
Ακόμα και ο ίδιος ο Πλάτωνας διδάσκει, ότι η ψυχή είναι φυλακισμένη στο σώμα. Στον Τίμαιο, (IV), μας αποκαλύπτει ότι ο κόσμος της ύλης, ο αισθητός όπως ο ίδιος τον αποκαλεί, δεν είναι παρά ένα κατώτερο αντίγραφο του νοητού..
Και η αλήθεια αυτή φαντάζει διαχρονική, μοιάζει όχι απλά ως μια ακόμη φιλοσοφική θεωρία, αλλά ως κάτι που όντως υπάρχει. Το συνειδητοποίησε ο Σενέκας, ο Βιργίλιος και αρκετοί από τους Λατίνους συγγραφείς. Ο Χριστιανισμός το αντλεί από τους παραπάνω ώστε να το μεταφέρει ως τις μέρες μας, μέσα από τις διδασκαλίες του και την Βίβλο. Ο Εωσφόρος τιμωρήθηκε για την αλαζονεία του και ρίχτηκε στην Άβυσσο της ύλης. Η πτώση του, η τιμωρία του ήταν να γίνει παντοκράτωρ του υλικού κόσμου, παντοκράτωρ της Γης. Οι άνθρωποι, ως απόγονοι του Αδάμ και της Εύας, εκδιώχτηκαν από τον Παράδεισο για ανυπακοή. Εκδιώχτηκαν στην Γη, στον υλικό κόσμο. Τιμωρήθηκαν με το να ζήσουν μέσα στην ύλη.. Η ύλη είναι η τιμωρία, το σώμα είναι η τιμωρία της ψυχής μας. Η φυλακή της..
Για ποια αθανασία ελπίζετε επομένως, ονειρεύεστε και είστε έτοιμοι να θυσιαστείτε..; Για την αθανασία του σώματος; Μια τέτοια αθανασία είναι ανέφικτη, απραγματοποίητη. Η τιμωρία δεν είναι αιώνια και θα έπρεπε να ευγνωμονούμε γι’ αυτό. Αντιθέτως, εμείς ευελπιστούμε σε αέναη προέκταση της ζωής, σε αέναη προέκταση της φυλακής μας.. Ονειρευόμαστε την αιώνια τιμωρία.. Σκεφτείτε το, τι τρομερή αφέλεια που επιδεικνύουμε..

Ποια αθανασία τελικά επιζητούμε;
Η θνητή φύση του σώματος, η αθάνατη φύση του Εγώ..
Αλλά ας εστιάσουμε την προσοχή μας στο τι θα μας αποφέρει μια, ενδεχόμενη, ουσιαστική αθανασία.. Τι θα κερδίζαμε αν όντως, όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, είναι πραγματικά..; Αλήθεια τι θα κερδίζαμε αν ήμασταν αθάνατοι; “Θα ζούσαμε αιώνια, αυτό δεν φτάνει;” Μην βιαστείτε να απαντήσετε, απλά σκεφτείτε.. Και που θα ζούσαμε αιώνια, τι θα κερδίζαμε; Τι θα καταφέρναμε; “Θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα..”, αφήνετε την γλώσσα να προτρέχει του νου.. Προσπαθήστε να σκεφτείτε. Τι είναι αυτό που σας κάνει πραγματικά να θέλετε να ζήσετε αιώνια; Τι σας κάνει να θέλετε να κάνετε κάτι τέτοιο, τι σας ωθεί ακόμα και στο να το σκεφτείτε; Τι θέλετε να κερδίσετε από αυτήν; “Να διώξουμε τον φόβο του θανάτου σε ό,τι κάνουμε”.. Καλή απάντηση.. Εφ’ όσον διώξετε τον φόβο του θανάτου επομένως, θα είστε τότε αθάνατοι; “Όχι, ακόμα και τότε θα πεθαίνουμε”.. Ναι αλλά δεν θα έχετε τον φόβο, δεν θα σας περιορίζει πλέον.. “Ναι, αλλά ο θάνατος θα υπάρχει..”, κάπου καταλήξαμε σε αυτό το σημείο..
Επιθυμούμε να εξαλειφθεί ο θάνατος.. Ποιος θάνατος αλήθεια; Ο σωματικός; Αυτός του Εγώ μας; Ο σωματικός θάνατος είναι στην φύση της ύλης, στην φύση του σώματος.. “Δίκιο έχει” σκέφτεστε, “τότε τι συζητάμε, μήπως τόση ώρα χάνουμε και τον λίγο χρόνο που μας απομένει; ”, σταθείτε..
Είναι στην φύση της ύλης να καταστρέφεται, είναι στην φύση του σώματος μας να πεθαίνει.. Στην φύση του σώματος, όχι του Εγώ. Δεν είναι στην φύση μας ο θάνατος.. Ποιος από εσάς έχει αποδείξεις ότι η ζωή τελειώνει με τον θάνατο; “Μα αφού το σώμα αποσυντίθεται, παύει να ζει”, δεκτό, αλλά εσείς; Το Εγώ σας; Έχετε αποδείξεις ότι αυτό πεθαίνει; Έχετε ενδείξεις έστω, ότι αυτό παύει να υπάρχει; Όχι; Κανείς δεν έχει, κανείς που να τις έχει μοιραστεί τουλάχιστον μαζί μας.. Γιατί τότε έχουμε βαθειά ριζωμένη την αντίληψη, ότι με τον θάνατο του σώματος χάνετε και η ύπαρξη του Εγώ μας; Πόσοι από εσάς, αλήθεια, πιστεύετε ότι είναι δυνατόν να σταματήσετε να υπάρχετε; Σκεφτείτε και μετά μιλήστε.. “Εγώ, να σταματήσω να υπάρχω;” , αναλογιστείτε.. “Εγώ, να μην υπάρχω”, αδύνατο.. Λίγοι θα απαντήσουν καταφατικά, κανένας δεν θα είναι πεπεισμένος γι’ αυτό..
Όταν απευθύνουμε στον εαυτό μας το ερώτημα «Για ποια αθανασία μιλάμε;», πίσω του κρύβετε ουσιαστικά ένα άλλο.. «Για ποιον θάνατο μιλάμε;».. Και αν συνεχίσουμε την αναζήτηση μας, καταλήγουμε στην αναζήτηση του Εγώ.. Είναι ο θάνατος η ανυπαρξία του Εγώ;
Αλήθεια, τι θεωρείτε ότι είναι το “Εγώ” για εσάς; Οι αρχαίοι Έλληνες μιλούσαν για την ψυχή, οι Λατίνοι συγγραφείς καθιέρωσαν στις διδασκαλίες τους την έννοια του Εγώ.. Ο Χριστιανισμός διαχωρίζει τον άνθρωπο σε σώμα και ψυχή, το ίδιο και οι περισσότερες θρησκείες..
Ο διαχωρισμός σε σώμα και Εγώ-Ψυχή υπάρχει παντού, είναι μια αλήθεια που ανακαλύφθηκε στα πρώτα χρόνια της σκέψης και έφτασε έως τις μέρες μας. Συνεχίζει να μας χαμογελάει, μέσα από σύμβολα, στις διδασκαλίες των θρησκειών..
Επομένως, για ποιον θάνατο μιλάμε, για ποια αθανασία; Για την αθανασία που θα μας σώσει από την ανυπαρξία; Για την αθανασία που θα διώξει τον αφανισμό του Εγώ μας και θα μας επιτρέψει να ζήσουμε αιώνια; Αυτήν την αθανασία ποθούμε; Μα αυτήν την αθανασία έχουμε, είμαστε αθάνατοι.. Εμείς είμαστε αθάνατοι, το σώμα μας όχι.. Το Εγώ δεν χάνεται ως ύπαρξη, η τιμωρία είναι αυτή που εξαλείφεται, το κελί μας..

Ο τρόπος να γίνουμε αθάνατοι..

Η συνειδητοποίηση της αθάνατης φύσης του Εγώ, οδηγεί στην αθανασία..
Η φύση μας είναι αθάνατη. Τι μένει; Να συνειδητοποιήσουμε την αλήθεια που κρύβετε καλά μέσα στο φθαρτό, θνητό κελί μας.. Να βρούμε το Εγώ, να το διαχωρίσουμε από το σώμα, κάτι δύσκολο μιας και μάθαμε μια ζωή να το τρέφουμε, με φόβους και με προσδοκίες.. Ξεχάσαμε την φύση της ύπαρξης μας, μιας ύπαρξης που δεν χάνεται ποτέ, μιας ύπαρξης αθάνατης.. Μένει να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε αθάνατοι, ότι ανέκαθεν ήμασταν.. Η φύση του Εγώ είναι αθάνατη..
Πως, όμως, μπορούμε να κατανοήσουμε κάτι τόσο δυσνόητο, τόσο ξένο από τον υλικό κόσμο; Με προσωπική αναζήτηση, με προσπάθεια να μάθουμε τον εαυτό μας.. Να μάθουμε τους φόβους μας, να βρούμε τι κρύβεται πίσω από αυτούς.. Πίσω από όλους τους φόβους κρύβεται ο θάνατος, πίσω από τον θάνατο κρύβεται ο φόβος της ανυπαρξίας.. Κατανοήστε ποια είναι αυτή η ανυπαρξία, αναζητήστε ποια είναι η φύση σας.. Κατανοήστε την φύση του Εγώ σας..

“Η ανυπαρξία δεν μπορεί να τρομάζει διότι είναι κάτι ανύπαρκτο..”, Επίκουρος

Τι απομένει ώστε να γίνεται αθάνατοι; Να αρχίσετε να σκέφτεστε ως αθάνατοι, να ζείτε ως αθάνατοι.. Να μην φοβάστε τον θάνατο, να προσδοκάτε την ολοκλήρωση της τιμωρίας.. Αθάνατο δεν είναι το σώμα, το κελί.. Αθάνατο είναι το Εγώ, ανάλογα οφείλεται να ζείτε..

“Το δέντρο της «αθανασίας» είναι γι’ αυτούς που μπορούν να «την» φτάσουν..”, από το “Η μύηση του Διαγόρα.”

Έχει όλες τις πολυτέλειες όποιος είναι πλούσιος; Όχι, έως ότου αποφασίσει να τις αποκτήσει.. Νιώθει κάποιος την αγάπη που του προσφέρουν απλόχερα; Όχι, έως ότου την δει και την δεχτεί.. Είναι ευτυχισμένος όποιος έχει τα πάντα; Όχι, έως ότου ανοίξει τα μάτια του και τα χαρεί.. Είναι αθάνατος όποιος έχει αθάνατη φύση; Όχι, έως ότου την συνειδητοποιήσει.. Όχι, μέχρι εκείνη την στιγμή που θα αρχίσει να ζει ως αθάνατος, δεν είναι αθάνατος..
Η εσωτερική αναζήτηση είναι ο δρόμος, ο τρόπος να γίνουμε αθάνατοι.. Τελικός προορισμός η αυτογνωσία. Μέχρι να την αποκτήσουμε όμως, θα πρέπει να ξύσουμε αρκετά την φθαρτή σκουριά μας.. Σκουριά που περιβάλει την αθάνατη ψυχή, την ντύνει με σάρκινο μανδύα. Μας παραπλάνησε ώστε να ταυτιστούμε με την ύλη, ξεχνώντας την πραγματική μας φύση. Ταυτιστήκαμε με την σκουριά.. Και στην προσπάθεια μας να την ξύσουμε πονάμε οι ίδιοι. Πονάμε σαν να ξύναμε τον ίδιο μας τον εαυτό.. Η πλήρης απομάκρυνση της θα επιτρέψει στην ψυχή να λάμψει ξανά.. Να επιβληθεί στην ύλη, να ελευθερωθεί από τα δεσμά της..

“μη σταματήσεις να σμιλεύεις το άγαλμα σου, μέχρι να εκλάμψει μέσα σου της αρετής η θεοειδής λαμπρότητα, μέχρι να δεις τη σωφροσύνη εγκατεστημένη πια σε ιερό βάθρο.”
Πλωτίνος, 1η Εννεάδα..

Η αυτογνωσία είναι η αθανασία του Εγώ, η ουσιαστική αθανασία που επιθυμούμε. Δεν υπάρχει λόγος να την αναζητούμε σε μέρη ξένα, έξω από εμάς.. Αρκεί να κοιτάξουμε μέσα μας.. Αρκεί να κατανοήσουμε ότι την έχουμε.. Είμαστε αθάνατοι, αρκεί να το κατανοήσουμε..

[Βιβλιογραφία:]
* “Η Μύηση του Διαγόρα”, άγνωστος (μετάφραση Ι.Οικονομίδη), εκδ. Ιδεοθέατρον
* “Η τέχνη της ζωής”, J.Krishnamurti, εκδ. Καστανιώτη
* “Οι γάμοι του ουρανού και της κόλασης”, William Blake, εκδ. Νεφέλη
* “1η Εννεάδα”, Πλωτίνος
* “Καθαρμοί”, Εμπεδοκλής
* “Τίμαιος”, Πλάτωνας

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Ιουλιανός: Ο Εμπνευστής της Ομάδας Ε;

Συγγραφέας: Μηνάς Παπαγεωργίου

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η ιστορία κάνει κύκλους και επαναλαμβάνεται. Αυτό φυσικά είναι κάτι το εντελώς υποκειμενικό και ο καθένας μπορεί να το αξιολογήσει ανάλογα με το φιλοσοφικό του υπόβαθρο και την προσωπική του ιδεολογία.

Κατά βάση, όταν μελετούμε την ιστορία, τοποθετούμε τα γεγονότα και εκείνους τους ανθρώπους που τα προκαλούν πάνω σε μια ευθεία γραμμή που ξεκινά από το παρόν και χάνεται στα βάθη του παρελθόντος…
Έτσι, καθένας από εμάς αρέσκεται στο να θαυμάζει ορισμένες προσωπικότητες που σημάδεψαν με τις πράξεις τους την ιστορία. Προσωπικότητες που άλλοτε μας δείχνουν το δρόμο της ανδρείας και της αρετής (ανάλογα πάντα με το δικό μας ιδεολογικό υπόβαθρο) και άλλοτε μας «προειδοποιούν» (sic) να μην επαναλάβουμε τα όποια λάθη ή παραλείψεις, που πιθανώς διέπραξαν.
Η «γοητεία» των ηρώων της ιστορίας, λοιπόν, εντοπίζεται ακριβώς σε αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή δεν έχουμε να κάνουμε με μυθολογικά όντα, ήρωες ή θεότητες, μα με πραγματικούς ανθρώπους, με προτερήματα και αδυναμίες που για ένα σύνολο εντελώς διαφορετικών παραμέτρων άφησαν ανεξίτηλα χαραγμένα τα σημάδια τους στις αναμνήσεις των επόμενων γενεών.

Για του Ήρωες της Ιστορίας
Ένας από τους δικούς μου «ήρωες» θα μας απασχολήσει αυτόν το μήνα μέσα από τις σελίδες του mystery…
Πρόκειται για τον Ιουλιανό το Μέγα, ή Ιουλιανό τον παραβάτη, όπως τον ονόμασαν οι αντίπαλοί του, το μοναδικό αυτοκράτορα με ελληνική παιδεία (γιατί όποιος θελήσει να εντοπίσει αυτοκράτορα με ελληνική καταγωγή πριν από τις σταυροφορίες του 1204, θα απογοητευτεί) την περίοδο κυριαρχίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Θα αναφερθούμε στην προσωπικότητά του, στο έργο που άφησε πίσω του και στις απόψεις του. Εντούτοις, δεν θα μείνουμε μόνο εκεί!
Ταυτόχρονα, θα προσπαθήσουμε επιγραμματικά να πραγματοποιήσουμε ένα flashback στο ιστορικό της νεομυθολογίας, της θρυλικής ομάδας Έψιλον, κάνοντας μια πρωτότυπη απόπειρα να συνδυάσουμε κατά κάποιο τρόπο τα δύο αυτά φαινομενικά άσχετα κομμάτια του παρόντος άρθρου.
Απώτερος στόχος μου θα είναι στο τέλος αυτού του κειμένου να νοιώσετε πως η εν λόγω σύνδεση στηρίζεται σε στέρεες βάσεις και πως πίσω από τη βιτρίνα των αναφορών στην… «εμπορική» ομάδα Έψιλον, υπάρχει κάτι το ουσιώδες!

Ποιος ήταν ο Ιουλιανός; 
Ο Ιουλιανός γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 331 (μετά την απαρχή της χριστιανικής χρονολόγησης).
Σπούδασε στη γενέτειρά του, ενώ στη συνέχεια ταξίδεψε στη Νικομήδεια και στην Αθήνα, για να μυηθεί στο Νεοπλατωνισμό.
Ο Ιουλιανός βρέθηκε για μόλις δύο χρόνια στον αυτοκρατορικό θρόνο του Βυζαντίου (συγκεκριμένα την περίοδο 361-363), καθώς πέθανε μετά από τραυματισμό σε εκστρατεία κατά των Περσών. Παρόλα αυτά, η πολιτική του στον τομέα του «θρησκεύεσθαι» ευνόησε κατά κάποιο τρόπο την αναβίωση της αρχαίας ελληνικής κοσμοθέασης σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της αυτοκρατορίας.
Οι επιλογές του αυτές έσβησαν (δυστυχώς για τον ελληνισμό) μαζί με τον ίδιο, συνδέοντάς τον αβίαστα με το ιστορικό παρώνυμο αποστάτης και το ανάθεμα των χριστιανών.
Η παράδοση θέλει να πληγώνεται θανάσιμα από ένα Χριστιανό του στρατεύματός του ονόματι Μερκούριος, ο οποίος τους επόμενους αιώνες ανακυρήχθηκε «άγιος» από την Ορθόδοξη Εκκλησία…
Αναμφίβολα, ο Ιουλιανός αποτέλεσε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της ιστορίας. ’φησε πίσω του αρκετές φιλοσοφικές απόψεις και σκέψεις που αποτυπώθηκαν στις πραγματείες, στους λόγους και στις επιστολές του.
Όπως είναι φυσικό, αντικειμενική αποτίμηση της προσωπικότητάς του έτυχε από τα χρόνια του Διαφωτισμού και μετά…

Η Διοίκηση του Ιουλιανού
Αναλαμβάνοντας το 361 τα ηνία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο Ιουλιανός προχώρησε σε αρκετές αλλαγές που σχετίζονταν με τη δομή και τη λειτουργία του σαθρού διοικητικού συστήματος και όχι μόνο. Ας τις δούμε επιγραμματικά:
-Ιδρύει έκτακτα και τακτικά δικαστήρια που ασχολούνται με τα σφάλματα και τις παρεκτροπές των ανώτατων υπαλλήλων του παλαιού καθεστώτος.
-Νοικοκυρεύει τα έξοδα του παλατιού. Απομακρύνει όλους τους αυλοκόλακες και τους πληροφοριοδότες του Κωνστάντιου (του προηγούμενου χριστιανού αυτοκράτορα).
-Προχωρεί σε αξιόλογες μεταρρυθμίσεις στο στρατό και στα υψηλά αξιώματα της πολιτείας.
-Αναιρεί τη θανατική ποινή που επιβλήθηκε από τον Κωνστάντιο σε όσους προσφέρουν θυσίες στους αρχαίους θεούς.
-Καθιερώνει την ανεξιθρησκεία (αν και είναι φανερή η προσπάθειά του να ανακόψει τη διάδοση του Χριστιανισμού).
-Επιστρέφει στους παγανιστικούς ναούς τις περιουσίες τους που είχαν δημευτεί. Ωραία όλα αυτά, αλλά πώς συνδέονται με την ομάδα Ε; Υπομονή…

Ο Βοσκός του Απόλλωνα & η Ομάδα Ε
Σίγουρα ένας νεαρός βοσκός στα βουνά της Αρκαδίας και στα μέσα περίπου του 19ου αιώνα δεν γνώριζε πως το όνομά του επροκειτο να εμπλακεί στην πιο «πικάντικη», εγχώρια θεωρία συνωμοσίας του 20ου αιώνα!
Ο Σπυρίδων Νάγος άφησε εν τέλει πίσω του ένα πλούσιο φιλοσοφικό έργο, ενώ υπήρξε παράλληλα ο ιδρυτής των στοών Προμηθεύς και Μυσταγωγία, εξελέγη δε και στο ύπατο συμβούλιο των τεκτόνων του 33ου και τελευταίου βαθμού της Ελλάδος.
Επίσης, ο Νάγος λέγεται ότι υπήρξε ισχυρότατος διάμεσος (μέντιουμ) και πολλές από τις εμπειρίες του είναι καταγεγραμμένες. Σε μια από αυτές αναφέρεται πως υπάρχει μια ολιγομελής ομάδα εκλεκτών επιστημόνων που δρουν οργανωμένα για την υπεράσπιση και αναβίωση της αρχαίας θρησκείας και των ελληνικών συμφερόντων. Διαβάστε ξανά, προσεχτικά αυτή τη δήλωση!
Είναι απορίας άξιο πώς ένας άνθρωπος που προοριζόταν για αρχιτσέλιγκας κάπου στην Αρκαδία απέκτησε εν τέλει ένα πλούσιο βιογραφικό σαν το παραπάνω. Στο περιοδικό Τρίτο Μάτι (Δεκέμβριος 1992), όμως, δημοσιεύεται μια επιστολή που ξεκαθαρίζει κάπως τα πράγματα:
«Πρόκειται για την ομάδα Ε που δραστηριοποιείται με κάθε μυστικότητα στην Αθήνα. Αποτελείται από λίγα, αλλά υψηλά κοινωνικώς πρόσωπα που σχετίζονται με το αρχαίο δωδεκάθεο, ωστόσο χωρίς τις γνωστές υπερβολές και φαιδρότητες…
Η ιστορία άρχισε στα μέσα περίπου του 19ου (!) αιώνα, όταν κάπου στην Πελοπόννησο εμφανίστηκε σε ένα νεαρό βοσκό ο Απόλλων και του έδωσε σαφείς οδηγίες.
Ο βοσκός αργότερα ήρθε στην Αθήνα, σπούδασε και ίδρυσε την περίφημη ομάδα Ε. Από τότε πλαισιωμένη πάντα από λίγους, αλλά εκλεκτούς, υπάρχει και δραστηριοποιείται μέχρι σήμερα…
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες να αναφέρουμε ότι ναός του Απόλλωνα υπάρχει σήμερα και στη Βραζιλία! Ιδρύθηκε υπό παρόμοιες συνθήκες, αφού ο θεός της αρμονίας εμφανίστηκε και εκεί σε κάποιον, γύρω στο 1930. Αργότερα, το άτομο αυτό με μερικούς ομοϊδεάτες έχτισαν το ναό που λειτουργεί μέχρι τις μέρες μας».
Αυτή είναι ίσως η παλιότερη αναφορά από τη σύγχρονη Ελλάδα που υπάρχει για την ομάδα Ε!

Τι Είδαμε και Ακούσαμε στη Συνέχεια; 
Το παρόν άρθρο δεν πρόκειται να γίνει υπερασπιστής ή επικριτής του σεναρίου της ύπαρξης της θρυλικής ομάδας Ε. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του άλλωστε.
Εντούτοις, θεωρήθηκε επιτακτική ανάγκη να γίνει ένα flashback στο παρελθόν, με σκοπό να διαπιστώσει ο αναγνώστης τους «αρχικούς» σκοπούς και τις επιδιώξεις της ομάδας αυτής (αν υπήρξε ποτέ επαναλαμβάνω), κάνοντας παράλληλα ορισμένες ενδιαφέρουσες συγκρίσεις με το πρόσφατο παρελθόν και το παρόν.
Ξέρετε, η ιστορία με την ομάδα Ε εντάσσεται σήμερα χωρίς αμφιβολία σε μια εθνική (ή και εθνικιστική για ορισμένους) νέο-μυθολογία. Αυτό σημαίνει ότι κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει «όπλο» στα χέρια διαφόρων ιδεολογικών κύκλων με συγκεκριμένους σκοπούς και επιδιώξεις. Γεγονός που όντως συνέβη!
Την τελευταία δεκαετία οι άνθρωποι που πουλούσαν χωρίς υπερβολέςΠτις ιστορίες για την ομάδα Έψιλον συνδέονταν όλοι τους με την ιδεολογία του Ελληνοχριστιανισμού.
Το γεγονός αυτό δεν θα μπορούσε παρά να επιφέρει και τις ανάλογες μεταβολές ως προς τους στόχους της υποτιθέμενης αυτής ομάδας και το φιλοσοφικοθρησκευτικό της background, αποκτώντας, όπως ήταν φυσικό, ένα περισσότερο «σωτηριολογικό» προφίλ.
Με όλα τα παραπάνω θέλω να πω ότι η εξέλιξη της όλης ιστορίας τουλάχιστον με τη μορφή που πήρε τα τελευταία χρόνιαΠτην κατατάσσει αυτομάτως στη σφαίρα της φαντασίας, της οικονομικής εκμετάλλευσης ή ακόμα και της παραπλάνησης θα τολμούσα να πω…

Ιουλιανός & Ομάδα Ε
Και ποια είναι η σχέση του αυτοκράτορα Ιουλιανού με την περίφημη ομάδα Ε;
Σχετίζονται άραγε με κάποιο τρόπο άμεσα; Μήπως υπάρχει κάποια άγνωστη έως τώρα πηγή που συνδέει αυτά τα δύο εντελώς διαφορετικά ζητήματα; Υπάρχει άραγε κάποια μυστική γραμμή αίματος που να συνδέει την ιδιότητα του Ιουλιανού ως μέλους της Ε με τους σύγχρονους απογόνους του που κατέχουν παρόμοια πόστα;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα παραπάνω σενάρια έχουν τόση βαρύτητα όσο και η άποψη πως ο ίδιος ο μακαρίτης αρχιεπίσκοπος συντόνιζε μέχρι πρότινος τη μυστική αυτή ομάδα (ναι, το ακούσαμε και αυτό!).
Με ποιον τρόπο, λοιπόν, θα καταφέρουμε να στηρίξουμε το κεντρικό νόημα του άρθρου; Ο συλλογισμός που θα ακολουθήσουμε είναι σχετικά απλός και βασίζεται από τη μια σε ιστορικά δεδομένα και πορίσματα ειδικών (για την περίπτωση του Ιουλιανού) και από την άλλη στις πρωταρχικές καταγραφές που αναφέρονται στην ομάδα Ε (θα αναγκαστώ να επαναλάβω για πολλοστή φορά εδώ: δίχως να μας ενδιαφέρει αν αυτή η ομάδα υπήρξε ή υπάρχει στην πραγματικότητα).
Ας ξεκινήσω αντίστροφα αυτή τη φορά. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το άρθρο δεν αναφέρθηκα λεπτομερώς στις ιστορίες και στις θεωρίες για την ομάδα Έψιλον της τελευταίας 20ετίας.
Κάτι τέτοιο έκρινα πως θα μπορούσε να καταστεί έως και βαρετό για τον αναγνώστη. Θέλησα, όμως, επιτηδευμένα να δώσω δύο άκρως αντίθετες «εικόνες» του προφίλ της ομάδας αυτής.
Η μια προερχόμενη από τα μέσα του 19ου αιώνα ή τουλάχιστον δημοσιευμένη το 1992, αναφερόμενη ωστόσο στο 19ο αιώνα και η άλλη της τελευταίας δεκαετίας.
Και όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, η προσοχή μας στρέφεται στην παλαιότερη πηγή που συνήθως είναι πιο αξιόπιστη.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση δε, κάτι τέτοιο αποτελεί μονόδρομο, μιας και το σκηνικό που βλέπουμε να εκτυλίσσεται τα τελευταία χρόνια γύρω από την υπόθεση αυτή αγγίζει τα όρια του γελοίου…
Για να κάνουμε μια περίληψη: κρατάμε στο μυαλό μας την ιστορία από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν υποτίθεται πως κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν να προασπίσουν τα συμφέροντα του ελληνισμού, δημιουργώντας μια ομάδα από σοφούς και μορφωμένους ανθρώπους που σαν στόχο έχει την αναβίωση της ελληνικής κοσμοθέασης (παραγκωνίζοντας, όπως είναι φυσικό, το Χριστιανισμό).
Αξίζει εδώ να λάβουμε υπ’ όψιν μας και τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες θα μπορούσε να οργανωθεί θεωρητικά μια τέτοια κίνηση. Σίγουρα δεν θα ήταν και οι καταλληλότερες συνθήκες, με ένα ελληνικό κράτος να μην έχει πάρει ακόμα την τελική του εδαφική μορφή, με τις μνήμες από την τουρκοκρατία ακόμη νωπές και με την ποιότητα της σχέσης του Έλληνα με τις αρχαίες ρίζες του σίγουρα πολύ χαμηλότερη από τη σημερινή!
Από την άλλη και ο ίδιος ο Ιουλιανός δεν έζησε σε μια «ρόδινη» για την ελληνικότητα εποχή. Η διετία 361-363 φαντάζει πραγματικά σαν μια όαση για τον ελληνισμό, με αρκετούς από τους ακρογωνιαίους λίθους (θρησκεία, φιλοσοφία, βιβλιοθήκες, τέχνες κ.ά.) του αρχαίου κόσμου να παίρνουν μετά από πολύ καιρό μια βαθιά ανάσα, μιας και βρίσκονταν επί χρόνια σε κατατρεγμό (και ξαναβρέθηκαν μετά το θάνατο του «Έλληνα» αυτοκράτορα).
Ίσως, λοιπόν, και ο Ιουλιανός να «βασανιζόταν» από τις ίδιες ανησυχίες με εκείνους τους λαμπρούς επιστήμονες κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα…
Ίσως και αυτός να ανησυχούσε για το ζοφερό μέλλον του ελληνισμού και γνωρίζοντας πως η δική του παρουσία στον αυτοκρατορικό θρόνο όσο και αν αυτή κρατούσεΠδεν θα αρκούσε, για να διαφυλάξει τα συμφέροντα του ελληνισμού, σκεφτόταν να δημιουργήσει μια ομάδα ανθρώπων γύρω του, η οποία θα τον βοηθούσε στην υλοποίηση των σχεδίων του…

Οι Απαντήσεις στις Επιστολές του Αυτοκράτορα
Ισχύει όμως κάτι τέτοιο; Έτσι φαίνεται! Προσωπικά με παρακίνησε η αναφορά του διπλωματούχου ερευνητή και διδάκτορα φιλοσοφίας κ. Αλέξανδρου Μήτσιου στο βιβλίο του Ιουλιανού Ιερή Σοφία, όπου και γίνεται λόγος για τη σκέψη του αυτοκράτορα να ιδρύσει μια ομάδα ανθρώπων που θα διαφυλάξει τα συμφέροντα των Ελλήνων μέσα στο χρόνο.
Όταν πριν από μερικούς μήνες συνάντησα το συγγραφέα στην πόλη της Θεσσαλονίκης και του έκανα σχετική ερώτηση, εκείνος με παρέπεμψε στις επιστολές του Ιουλιανού (βλ. 5ο τόμο από τις εκδόσεις Κάκτος), και πιο συγκεκριμένα:
Επιστολές 11, 12, 13 προς τον φιλόσοφο Πρίσκο, 8 [επ. 55] προς τους Ευμένιο και Φαριανό, 26 [επιστολή 38] προς το φιλόσοφο Μάξιμο, 78 [επ. 4] προς τον φιλόσοφο Αριστόξενο, 81 [επ. 21] προς την ιέρεια Καλλιξείνη, 97 [επ. 74 και 14] προς τον Λιβάνιο, 111 [επ. 51] προς τους Αλεξανδρινούς, και 115 [επ. 43] προς τους Εδεσσηνούς.
Με πληροφόρησε δε ότι η συγκεκριμένη άποψη που εξέφρασε αποτελεί διαπίστωση πολλών ιστορικών ερευνητών, όπως επίσης και προσωπική του εκτίμηση. Αν και δεν υπάρχει κάποια πηγή που να αναφέρεται άμεσα σε αυτή την πληροφορία, εντούτοις αφήνεται να εννοηθεί μέσα από τις δεκάδες επιστολές που αποστέλλει (ο Ιουλιανός) σε αρκετούς φιλοσόφους, στενούς του συνεργάτες, ιερείς και ιέρειες της εποχής του.
Πράγματι, διαβάζοντας κανείς τις επιστολές του καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα! Τα αποσπάσματα αυτά αποτελούν στην ουσία ένα ψυχογράφημα του αυτοκράτορα. Εκεί, μας αποκαλύπτεται ένας άνθρωπος που αποζητά με πάθος την επικοινωνία με τα «μεγάλα ονόματα» των φιλοσόφων της εποχής του και με αρκετούς ιερείς από τους αρχαίους ναούς της επικράτειάς του.
Αποζητά επίσης συχνές συναντήσεις μαζί τους, προσπαθώντας παράλληλα να τους φέρει σε άμεση επαφή. Εκφράζει ανοιχτά την αγωνία του για τη δύναμη που κατέχουν πλέον οι Χριστιανοί και στα ταξίδια και στις συναντήσεις του αναζητά τρόπους να ανακόψει κάτι τέτοιο…

Οι Πρόδρομοι των Έψιλον
Συμπερασματικά, φαίνεται πως ο Ιουλιανός προσπάθησε (ή τουλάχιστον είχε στο μυαλό του) να «δημιουργήσει» μια ομάδα κρούσης, μια ομάδα Ε της εποχής του, δηλαδή μια ομάδα με τους ίδιους πάνω κάτω σκοπούς που είχε και η παρέα των ανθρώπων του Νάγου αρκετούς αιώνες μετά.
Το αν κατάφερε να τη συγκροτήσει παραμένει άγνωστο… Το ξίφος του Μερκούριου άλλωστε τον χτύπησε νωρίς. Παρ’ όλα αυτά κατά μήκος εκείνης της γραμμής του χρόνου, στην οποία αναφερθήκαμε αρχικά, ξεπήδησαν και άλλες προσωπικότητες που μοιάζουν μυστηριωδώς να έχουν κάτι από τον Ιουλιανό, σαν να αποτελούν ταυτόχρονα πρόδρομοι και απόγονοι του Νάγου…
Μιχαήλ Ψελλός, Ιωάννης Ιταλός, Θεόδωρος Λάσκαρης, Πλήθωνας Γεμιστός, Χριστόδουλος Παμπλέκης, Αδαμάντιος Κοραής, ’γγελος Σικελιανός και άλλοι πολλοί που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας…

O Ioυλιανός σε συμβούλιο. Πίνακας του Edward Armitage, 1875.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω