Σύνθεση φαρμάκων 2.200 ετών

Ένας αρχαίος γιατρός γνώριζε πιθανότατα την σύνθεση των φαρμάκων που φορτώθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα εμπορεύματα πάνω σε πλοίο που ετοιμαζόταν να πλεύσει στη Μεσόγειο. Αλλά θα χρειαστούν περίπου 2.200 χρόνια μέχρι κάποιος άλλος να μάθει τα συστατικά των έξι γκρι χαπιών, τα οποία χάθηκαν κάτω από τα κύματα μαζί με το υπόλοιπο του πλοίου, που είναι γνωστό ως «del Relitto Pozzino».

Ομάδα αποτελούμενη από Ιταλούς αρχαιολόγους, χημικούς και βιολόγους αποκρυπτογράφησαν την χημική σύνθεση των αρχαίων φαρμάκων που περιλαμβάνονταν στο πλοίο, το οποίο βυθίστηκε στα 18 μέτρα ανοικτά των ακτών της Τοσκάνης.

Οι έξι επίπεδοι δίσκοι βρίσκονταν μέσα σε ένα δοχείο κασσίτερου, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα ήταν μέσα σε μεγαλύτερο ξύλινο κουτί που σάπισε και καταστράφηκε. Επίσης, βρέθηκαν και άλλα ιατρικά εργαλεία της εποχής σε κοντινή απόσταση.

Σε προηγούμενη μελέτη των φαρμάκων το Discovery News είχε ανακαλύψει ότι το φάρμακο περιέχει μείγμα ορυκτών και φυτικών υλικών, αλλά δεν είχε καθορίσει επακριβώς τις χημικές ουσίες.

Τα περισσότερα χημικά συστατικά που βρέθηκαν ήταν ενώσεις ψευδαργύρου. Οι ενώσεις ψευδαργύρου, που ονομάζονται «calmina» ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς στην αρχαία ιατρική όπως είναι ακριβώς και σήμερα υπό τη μορφή λοσιόν καλαμίνας ή οξειδίου του ψευδαργύρου.

Τα δισκία περιείχαν επίσης γύρη από μια ποικιλία επικονιαζόμενων-εντόμων φυτών, η οποία υποδεικνύει σαφέστατα ότι προϊόν μελισσών συμπεριλαμβάνεται  στο αρχαίο φάρμακο. Οι μέλισσες συνέβαλλαν επίσης και στο κερί που χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή των χαπιών.

Άλλα συστατικά που περιλαμβάνονται στα δισκία είναι οξείδιο του σιδήρου, άμυλο, ρητίνη πεύκου, και ένα μίγμα φυτικών και ζωικών λιπιδίων, τα δομικά στοιχεία των λιπών.

Οι ερευνητές συμπέραναν ότι τα δισκία αυτά μπορεί να αποτελούσαν ένα φάρμακο για τα μάτια, αφού το σχήμα και τα συστατικά τους είναι σύμφωνα με τις αρχαίες περιγραφές των οφθαλμικών αλοιφών.

Το υπόλοιπο του φορτίου του βυθισμένου πλοίου υποδεικνύει στους ερευνητές ότι το σκάφος μπορεί να είχε αναχωρήσει από την ανατολή και ίσως να φόρτωσε στη Δήλο στο δρόμο του προς την Populonia, στην ελεγχόμενη από τους Ετρούσκους, Ιταλία. Το πλοίο ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά το 1974 και περιείχε γυάλινα κύπελλα, προερχόμενα από τις σημερινές περιοχές της Συρίας και της Παλαιστίνης, δοχεία κρασιού, λάμπες και ποικιλία άλλων αγαθών.

Πηγή: Discovery News

Το είδαμε εδώ 

Ανακαλύπτω

Μυστικοί Χάρτες του Αρχαίου Κόσμου 4.000 χρόνων (Video)

Η ερευνητής Charlotte Harris Rees έχει στα χέρια της ασιατικούς χάρτες που είναι 4.000 χρόνων  και δείχνουν τις ακτές της Αμερικής. Μαζεύοντας στοιχεία από το έργο του πατέρα της ο οποίος συνέλεξε αυτούς τους χάρτες ,υποστηρίζει ότι οι αρχαίοι Κινέζοι με την ναυτιλία τους ταξίδεψαν στην Αμερική πολύ πριν από την άφιξη του Κολόμβου. Ως περαιτέρω απόδειξη, ανέφερε γενετικούς δείκτες που μοιράζονται μόνο με τους Ασιάτες και ιθαγενείς Αμερικανούς.

Ιστορικό:

Charlotte Harris Rees , συγγραφέας του βιβλίου "Μυστικοί Χάρτες του Αρχαίου Κόσμου" ξεκίνησε ένα συναρπαστικό ταξίδι ανακάλυψης, αφού διαπίστωσε αργά ότι ο πατέρας της, ο Δρ Hendon Harris Jr (ο συγγραφέας του ασιατικού Πατέρες της Αμερικής), είχε δίκιο: οι Κινέζοι ήταν στην Αμερική χιλιάδες χρόνια πριν από τον Κολόμβο.Το βιβλίο της Charlotte παραθέτει συντριπτικά στοιχεία (συμπεριλαμβανομένων και τεστ DNA) για την υποστήριξη των συμπερασμάτων του πατέρα της.

Για πολλά χρόνια μετά το θάνατό του το 1981, η συλλογή από χάρτες του Δρ Harris είχε ξεχαστεί σε ένα κουτί κάτω από το κρεβάτι του γιου του. Ελπίζοντας να ελέγξει την ακρίβειά τους,η Charlotte και ο αδελφός της πήραν τους χάρτες στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου το 2003, όπου έχουν μελετηθεί τα τελευταία χρόνια.

Σε αυτό το συναρπαστικό τομέα,η Charlotte μας λέει πώς δειγματοληψία DNA μπορεί να αποκαλύψει όλη την ιστορία της μετανάστευσης ενός λαού,και αφηγείται την εμπειρία της στην Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, και μοιράζεται τις σκέψεις της σχετικά με το γιατί αυτή η εντυπωσιακή ανακάλυψη έχει αγνοηθεί παρά το γεγονός ότι ήταν σε κοινή θέα.

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Η αρχαία Κινεζική αστρονομία

Οι Κινέζοι υπήρξαν ανέκαθεν σπουδαίοι αστρονόμοι και επιδέξιοι τεχνίτες.Δείγμα την Κινεζικής επιστήμης και τεχνικής είναι το Αστεροσκοπείο του Πεκίνου, που θεωρείται το αρχαιότερο από τα νεότερα αστεροσκοπεία του κόσμου και δημιουργήθηκε το 1279 μ.χ. με διαταγή του Μεγάλου Κουμπλάι Χαν της δυναστείας Γιουαν.Η αρχαία Κινεζική αστρονομία είναι αυτη που πρώτη προσδιόρισε και χρησιμοποίησε τα συστήματα Ισημερινών και Ουρανογραφικών Συντεταγμένων. 

Οι κινεζικές ουράνιες παρατηρήσεις επεκτάθηκαν στους κομήτες, στις εκλείψεις του Ηλιου και της Σελήνης και στη μελέτη των ηλιακών κηλίδων, που καταγράφηκαν ακριβέστατα στα “Χρονικά της Σινίκης”. Πρέπει να σημειωθεί ότι ακόμα και σήμερα οι σύγχρονοι αστρονόμοι ανατρέχουν ιστορικά στα Χρονικά αυτά, προκειμένου να μελετήσουν κάποια αστρονομικά φαινόμενα που συνέβησαν πολούς αιώνες προ Χριστού, αλλά και στην πιο πρόσφατη περίοδο.

Οι πρώτες αναμνήσεις της κινεζικής επιστήμης γύρω από τις δυνατότητες μέτρησης του χρόνου ‘αρχισαν περίπου το 3000 π.χ.. Οπως ήταν φυσικό, το πρώτο ημερολογιακό σύστημα που χρησιμοποίησαν ήταν καθαράσεληνιακό και το έτος τους είχε διάρκεια 354 ή 355 ημέρες. Ως αρχή των κινεζικών χρονολογιών είχε επιλεγεί το έτος 2460 π.χ., σύμφωνα με το υποτιθέμενο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Η επιλογή αυτή έγινε αφ’ενός μεν διότι την πρώτη ημέρα της άνοιξης του έτους αυτού ο Ηλιος και η Σελήνη βρέθηκαν σε σύνοδο, αφ’ετέρου δε διότι το ίδιο έτος, όπως αναφέρουν τα “Χρονικά της Σινίκης”, συνέβη σύνοδος τον τότε γνωστών 5 πλανητών στην περιοχή του αστερισμού των Ιχθύων.

Το ημερολόγιο αρχικά καταστρωνόταν με καθαρά εμπειρικές μεθόδους, αλλά δεν άργησαν να τεθούν μερικές αρχές. Οπως η διαίρεση του έτους σε 12 μήνες, που σχετόζονταν με τους 12 αστερισμούς του ζωδιακού κύκλου, ένας τρόπος διαίρεσης του έτους που ήταν κοινός σε όλα τα ημερολόγια της Ανατολικής Ασίας.

Οπως όμως ήταν επόμενο, πολύ γρήγορα έγιναν αντιληπτά από τους Κινέζους αστρονόμους τα σφάλματα του σεληνιακού ημερολογίου, τα οποία αμέσως αναφέρθηκαν στον αυτοκράτορα, που ήταν ο θεματοφύλακας της ορθής χρήσης του ημερολογίου.  Αποτέλεσμα αυτών των αναφορών ήταν να γίνει η πρώτη κινεζική ημερολογιακή μεταρρύθμηση επί βασιλείας του μυθικού αυτοκράτορα Γιάο το 2357 π.χ. Για τον αυτοκράτορα Γιάο μας πληροφορεί το “Βιβλίο των Χρονικών” του μεγάλου φιλόσοφου Κομφούκιου.Σ’αυτό ο Κομφούκιος τον χαρακτηρίζει ως υπόδειγμα αρετής και αλληλεγγύης.Ο θρύλος αναφέρει ότι την περίοδο της βασιλείας του, που κράτησε 70 χρόνια, όλη η Κίνα έμοιαζε με παράδεισο. Το αρχαίο κινεζικό ημερολόγιο του αυτοκράτορα Γιάο διασώθηκε στο “Βιβλίο των Κανόνων” του φιλόσοφου Κομφούκιου.

Ετσι σ’αυτή την ημερολογιακή μεταρρύθμιση η Κινέζοι αστρολόγοι αντελήφθησαν ότι ο μόνος τρόπος για ναεναρμονιστεί το σεληνιακό ημερολόγιο των 354 ημερών με το αντίστοιχο ηλιακό - τροπικό των 365 ημερών περίπου, ήταν να χρησιμοποιήσουν εμβόλιμους μήνες. Αρχικά κάθε 5 έτη παρενέβαλλαν δύο εμβόλιμους μήνες, που έμπαιναν στο 3^ο και το 5^ο έρος τηνς πενταετίας. Ετσι δημιουργήθηκε το πρώτο σεληνοηλιακό ημερολόγιο τους.

Η κινεζική ημερολογιακή πρωτοχρονιά συμπίπτει με την ημερομηνία της νέας Σελήνης, που συμβαίνει μετά την είσοδο του Ηλιου στον ζωδιακό αστερισμό του Υδροχόου. Δηλαδή η πρωτοχρονιά αντιστοιχεί στην ημερομηνία της πρώτης νέας Σελήνης, που εμφανίζεται μετά ακριβώς το χειμερινό ηλιοστάσιο, 22 Δεκεμβρίου.Αυτό σημαίνει ότι πρωτοχρονιά, σήμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο, μπορεί να είναι μια οποιαδήποτε ημερομηνία, μεραξύ της 21^ης Ιανουαρίου και της 20ης Φεβρουαρίου. Οι εμβόλιμοι μήνες όταν χρειάζονταν παραμβάλλονταν στο έτος κατά τέτοιον τρόπο, ώστε η Εαρινή αστρονομική  ισημερία (21 Μαρτίου), να σημβαίνει πάντοτε τον δεύτερο μήνα του έτους. Όμοια, το αστρονομικό θερινό ηλιοστάσιο (21 Ιουνίου) έπρεπε να βρίσκεται στα όρια του 5^ου μήνα, η αστρονομική φθινοπωρινή ισημερία (22 Σεπτεμβρίου) στα όρια του 8^ου μήνα και το αστρονομικό χειμερινό ηλιοστάσιο (22 Δεκεμβρίου) στα όρια του 11^ου μήνα.

Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΚΙΝΕΖΙΚΟΣ 60ετης ΧΡΟΝΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

Ενα άλλο ενδιαφέρον σημείο των κινεζικών ημερολογίων είναι ότι η διαδοχή των κινεζικών ετών βασίζεται σ’ένα κύκλο 60 ετών ο οποίος χρησιμοποιεί 5 δωδεκαετείς κύκλους του πλανήτη Δία. Ετσι υπάρχουν οι λεγόμενοι 12 “Κλάδοι” με τα αντίστοιχα ονοματά τους που προέρχονται από το ζωικό βασίλειο.

 Τα ονόματα αυτά επαναλλαμβάνονται 5 φορές στον 60ετή κύκλο, ώστε 5χ12=60. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι η αρχαιότητα του 60ετούς αυτού κύκλου, προηγείται τουλάχιστον τρεις αιώνες της ημερολογιακής μεταρρύθμισης του μυθικού αυτοκράτορα Γιάο.

Ως εμπνευστής αυτού του κύκλου αναφέρεται ο θρυλικός Τα Νάο υπουργός του “Κίτρινου Αυτοκράτορα” που εθρονίστηκε το 2697 π.χ. Αν και οι Κλάδοι του κινεζικού ημερολογίου είναι προγενέστεροι του Βούδα, εντούτοις η κινεζική περάδοση τους συνδύασε με ένα θρύλο που αναφέρεται στον μεγάλο διανοτή.

Κάποτε, λοιπόν ο Βούδας κάλεσε τα ζώα της Γης, με την υπόσχεση πως θα έκανε από ένα δώρο σ’εκείνα που πρώτα θα ανταποκρίνονταν στο καλεσμά του.

 

Παρουσιάστηκαν μπροστά του ο Ποντικός, το Βόδι, η Τίγρης, ο Λαγός, ο Δράκος, το Φίδι, το Αλογο, η Κατσίκα, ο πίθηκος, ο Πετεινός, ο Σκύκος και ο Χοίρος μ’αυτήν ακριβώς την σειρά. Ο μεγάλος οραματιστής ως δώρο σύνδεσε τη μοίρα καθενός από τα πιστά του ζώα με εκείνη ενός έτους.

Ο Ουρανός, η Γη και ο άνθρωπος είναι τρεις δυνάμεις της φύσης, και το κάθε άτομο, που αποτελεί τον μικρόκοσμο, πρέπει να βρίσκεται συνεχώς σε αρμονία με τις ανώτερες δυνάμεις του μακρόκοσμου. Οι βάσεις των αρχώς αυτών βρίσκονται στο “Ιερό Βιβλίο των Αλλαγών” του φιλόσοφου Κομφούκιου, και τα τέσσερα στουχεί: νερό, αέρας, χώμα και φωτιά μεταλλάσονται και εξελίσονται σε ένα από τα πέντα στοιχεία της Φυσικής των Κινέζων, που κεθένα αντιστοιχεί σε ‘ενα από τους πέντε τότε γνωστούς πλανήτες: νερό (Ερμής), μέταλλο (Αφροδίτη), χώμα (Γη), φωτιά (Αρης) και ξύλο (Δίας).

Κάθε έτος λοιπόν, χαρακτηρίζεται από το όνομα του Κλάδου, με ένα από τα πέντα στοιχεία και από την εναλλακτική εμφάνιση του Γιν και του Γιανγκ των δύο αντίθετων μεταξύ τους πηγών ενέργειας.

Το Γιν είναι παθητικό, υδάτινο, χαρακτηρίζει την θηλυκή ικανότητα της σύλληψης, το σκοτάδι, τη γη, το κρύο, και αντιπροσωπεύει τη Σελήνη.  Ετυμολογικά σημαίνει την όχθη ενός ποταμού που σκιάζεται από ένα βουνό.

 

ΤοΓιανγκ είναι δραστήριο, πύρινο, χαρακτηρίζει την αρσενική ικανότητα για τεκνοποιία, το φως, τον ουρανό, την θερμότητα και αντιπροσωπεύει τον Ήλιο. Ετυμολογικά σημαίνει η όχθη ενός ποταμού που λούζεται στο φως του Ήλιου.

Ας δούμε όμως αναλυτικά τους 12 κλάδους του κινεζικού ημερολογίου:

ΠΟΝΤΙΚΟΣ

Ενξας παλιός κινεζικός θρύλος αναφέρει ότι το βόδι είχε κατορθώσει με τον όγκο του να τεθεί επικεφαλής των έντεκα άλλων ζώων. Αλλά το ποντίκι τρύπωσε και γλίστρησε ανάμεσα από τα πόδια τ6ων άλλων ζώων και κατέλαβε πανηγυρικά την πρώτη θέση, αφού πρώτα στρογγυλοκ’αθησε στη ράχη του βοδιού, για να φανεί καλύτερα η νίκη του.

ΒΟΔΙ

Κάποτε πανηγυριζόταν με μεγαλοπρέπεια η γιορτή της εργασίας, που γινόταν κάθε άνοιξη και στην οποία ο αυτοκράτορας έπαιρνε μέρος ενεργό. Το βόδι ήταν ο πρωταγωνιστής της γιορτής που έδινε το σύνθημα για μία νέα παραγωγική χρονία. Γι’αυτό αρκετοί κινεζικοί ναοί ήταν αφιερωμένοι στην λατρεία του Κίτρινου Βοδιού. Το βόδι άλλωστε συμβολίζει την αντοχή στην σκληρή δουλειά. Πολλοί Κινέζοι εξάλλου δεν τρώνε βοδινό κρέας, γιατί θεωρούν ανόσιο να σκοτώνουν ένα ζώο που συνεργάζεται τόσο καλά με τον άνθρωπο στον καθημερινό αγώνα της αγροτικής ζωής. Πρόκειται επίσης και για μιά θρησκευτική αντίληψη που πιθανώς προέρχεται από τον Βουδισμό.

ΤΙΓΡΗΣ

Η Τιγρης συμβολίζει το πάθος, το θάρρος και τη δύναμη.  Θεωρείται η βασίλισσα των ζώων και των βουνών και το σύμβολο της καταδίωξης των δαιμόνων. Προς τιμήν της οι Κινέζοι έκαναν προσφορές, ώστε να κυνηγά και να σκοτώνει τους αγριόχοιρους που κατέστρεφαν τις φυτείες.

ΛΑΓΟΣ

Ο Λαγός θεωρείται από τους Κινέζους το σύμβολο της μακροβιότητας. Ενας θρύλος λέει ότι ο λαγός είχε πάρει τα χαρακτηριστικά του από τη Σελήνη. Ο φεγγαρολαγός κατά τους Κινέζους κρατά το ελίξήριο της νεότητος.

ΔΡΑΚΟΣ

Ο κινεζικός Δρακος είναι το πλάσμα που τιμάται περισσότερο. Θεωρείται το σύμβολο της δύναμης και της δημιουργικότητας της φύσης, ενώ παράλληλα ακπροσωπούσε τον αυτοκράτορα, τον γιό του Ουρανού. Θεωρείται ο κυβερνήτης της ανατολής, που φέρνει τη βροχή νγια την ανάπτυξη των σιτηρών.  Ο δράκος ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Η πορεία που ακολουθούσε από κορυφή σε κορυφή ανάμεσα στις δύο αντίθετες και συμπληρωματικές δυνάμεις Γιανγκ και Γιν ονομαζόταν “Το μονοπάτι του Δράκου”. Οι κινεζικοί θρύλοι αναφέρουν ότι ο δράκος περνούσε τον χειμώνα κάτω από την επιφάνεια της Γης, ενώ την άνοιξη πετούσε στα ουράνια.

Στην Κίνα, το νέο έτος γιορτάζεται με τεράστια ομοιώματα δράκων φτιαγμένων από χαρτί και καλάμι μπαμπού, με τα οποία οι εορτάζοντες παρελαύνουν στους δρόμους.

ΦΙΔΙ

Οι Κινέζοι λατρεύουν το φίδι στις οχθες των οφιοειδών ποταμών τους. Ο θεός του Κίτρινου ποταμού Χουάνγκ Χο ήταν ένα χρυσό φίδι με τετράγωνο κεφάλι και πιτσίλες κάτω από τα μάτια. Οι Κινέζοι μέχρι σήμερα κρατούν ως φυλακτό το δέρμα του φιδιού πιστεύοντας ότι θα τους φέρει τύχη και πλούτοι. Το φίδι θεωρείται το σύμβολο του στοχασμού και της εσωτερικής σοφίας.

ΑΛΟΓΟ

Στην αρχαία Κίνα το άλογο ήταν το σύμβολο της ανδρείας και του πάθους. Το λευκό άλογο του Βουδισμού είναι το σύμβολο της παρθενίας, της καθαρότητας και της πίστης, όπως ο θρυλικός Μονόκερως των Δυτικών.

ΚΑΤΣΙΚΑ

Σύμβολο του θηλασμού και της μητρικής αγάπης.

ΠΙΘΗΚΟΣ

Ο Πίθηκος είναι ένα από τα αρχαιότερα κινεζικά σύμβολα.  Στην νότια Κίνα πολλοί ναοί ήταν αφιερωμένοι στη λατρεία του πιθήκου, που θεωρείτο ενσάρκωση του Ουρανού.

ΠΕΤΕΙΝΟΣ

Συμφωνα με ένα αρχαίο κινεζικό θρύλο, πάνω στον Ηλιο κάθεται ένα πετεινός, σύμβολο ενέργειας, γαλήνης, θάρρους και πρωτοπορίας.

ΣΚΥΛΟΣ

Σύμφωνα με τους κινέζικους θρύλους, ο σκύλος ήταν εκείνος που έφερε το ρύζι στους ανθρώπους. Στις παλαιότερες εποχές την 5^η ημέρα του 5^ου μήνα γινόταν μια λαική γιορτή στην οποία σκύλοι φτιαγμένοι από χαρτί ρίχνονταν στα νερά των ποταμών για να εξοντώσουν τα κακά πνεύματα.

Στην Κίνα ,όπως και σε όλη την Ασία, υπάρχουν θρύλοι για ανθρώπινους σκυλόμορφους πληθυσμους. Θρυλείται ότι ένας αυτοκράτορας της Κίνας, αποκαμωμένος από τους συνεχείς αγώνες αναντίον αυτών των πλασμάτων, υποσχέθηκε να παντρέψει την κόρη του με αυτόν που θα του έφερνε το κεφάλι του αρχηγού τους. Αλλά ένας σκύλος σκότωσε τον αρχηγό των Σκυλόμορφων και παντρεύτηκε την κόρη του αυτοκρατορα. Ετσι, ο σκύλος διατήρησε την θέση του, ως ενα από τα ιερά ζώα της Κίνας και ως προστάτης της Δικαιοσύνης.

ΧΟΙΡΟΣ

Το Γουρούνι θεωρείται στην Κίνα σύμβολο της σκληρήςσυνεχής δουλειάς και της απλότητας.


Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω

Η Ατλαντίδα

Η Ατλαντίδα (στα Αρχαία Ελληνικά: Ἀτλαντὶς νῆσος) είναι ένα μυθικό νησί που πρωτοαναφέρθηκε στους διαλόγους του Πλάτωνα «Τίμαιος» και «Κριτίας».

Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πέρα από τις Ηράκλειες στήλες», ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Λυβικής, περίπου 9.000 χρόνια πριν τον Σόλωνα (δηλαδή κατά το 9560 π.Χ.). Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε μυστηριωδώς στο πέλαγος «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας».

Επειδή είναι μια ιστορία που ενσωματώνεται στους διαλόγους του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα θεωρείται γενικά ως παραβολή που κατασκευάστηκε από τον Πλάτωνα για να εξηγήσει τις πολιτικές του θεωρίες. Αν και η ιστορία του Πλάτωνα φαίνεται σαφής στους περισσότερους μελετητές, μερικοί προτείνουν ότι η περιγραφή του είναι εμπνευσμένη από παλαιότερες παραδόσεις. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Πλάτωνας βασίστηκε σε προηγούμενα γεγονότα, όπως την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης ή τον Τρωικό πόλεμο, ενώ άλλοι επιμένουν ότι έλαβε έμπνευση από πιο σύγχρονα γεγονότα όπως την καταστροφή της Ελίκης το 373 π.Χ. και την αποτυχημένη εισβολή της Σικελίας το 415-413 π.Χ.

Η πιθανή ύπαρξη μιας αληθινής Ατλαντίδας ήταν θέμα που συζητήθηκε ενεργά κατά την κλασσική αρχαιότητα, αλλά συνήθως το απέρριπταν και το διακωμωδούσαν. Η ιστορία έμεινε βασικά άγνωστη κατά τον Μεσαίωνα και ξανά ανακαλύφτηκε στις αρχές των σύγχρονων χρόνων. Η περιγραφή του Πλάτωνα ενέπνευσε τις ουτοπιστικές δουλειές πολλών Αναγεννησιακών συγγραφέων, όπως τη «Νέα Ατλαντίδα» του Φράνσις Μπέικον. Ακόμα και σήμερα, η Ατλαντίδα εμπνέει τη μοντέρνα λογοτεχνία, από επιστημονική φαντασία ως κωμικά βιβλία ως και ταινίες. Το όνομά της είναι τώρα συνώνυμο με όλους τους αρχαίους αλλά εξελιγμένους (και χαμένους) πολιτισμούς.

Οι διάλογοι Τίμαιος και Κριτίας, που γράφτηκαν το 360 π.Χ. είναι οι πρώτες γνωστές αναφορές στην Ατλαντίδα. Για άγνωστους λόγους ο Πλάτωνας ποτέ δεν ολοκλήρωσε τον Κριτία, εντούτοις ο μελετητής Benjamin Jowett, μεταξύ άλλων, υποστηρίζει ότι ο Πλάτωνας αρχικά σκόπευε να γράψει και ένα τρίτο διάλογο με τον τίτλο «Ερμοκράτης». Ο John V. Luce υποθέτει ότι ο Πλάτωνας – αφού περιέγραψε την αρχή του κόσμου και της ανθρωπότητας στον Τίμαιο, καθώς επίσης και την αλληγορική τέλεια κοινωνία της αρχαίας Αθήνας και της επιτυχούς υπεράσπισης της ενάντια της εχθρικής Ατλαντίδας στον Κριτία - θα έκανε κύριο θέμα του Ερμοκράτη τη στρατηγική του Ελληνιστικού πολιτισμού κατά τη σύγκρουσή του με τους βάρβαρους. Ο Πλάτωνας έγραψε για την Ατλαντίδα στον Τίμαιο:

    "Πολλές μεγάλες και θαυμάσιες πράξεις καταγράφονται στις ιστορίες μας για το κράτος σας. Αλλά μια από αυτές ξεπερνά όλες τις υπόλοιπες στο μεγαλείο και την ανδρεία. Οι ιστορίες μιλούν για μια τρανή δύναμη που απρόσκλητη εξεστράτευσε έναντίον της Ευρώπης και της Ασίας, και στην οποία η πόλη σας κατάφερε να θέσει τέλος. Αυτή η δύναμη ξεπρόβαλε από το «Πέλαγος του Άτλαντα» («Ατλαντικό»), και τότε το πέλαγος αυτό ήταν πλεύσιμο, και είχε ένα νησί που βρισκόταν μπροστά από τα στενά που εσείς αποκαλείτε Ηράκλειες Στήλες. Το νησί ήταν ταυτόχρονα μεγαλύτερο  από την Λιβύη και την Ασία, και ήταν ο δρόμος προς άλλα νησιά, που αν από αυτά περνούσες μπορούσες να φτάσεις στην απέναντι ήπειρο που περιέβαλε τον αληθινό ωκεανό – γιατί η θάλασσα εντός των Ηράκλειων Στηλών είναι μόνο ένα λιμάνι με στενό λαιμό ενώ η άλλη είναι αληθινή θάλασσα της οποίας η περιβάλλουσα γη μπορεί όντως να αποκαλεστεί άπειρη. Τώρα, σε αυτή τη νήσο της Ατλαντίδας ήταν μια μεγάλη και απίστευτη αυτοκρατορία..." 

   

Τα τέσσερα πρόσωπα που λαμβάνουν μέρος στους δυο αυτούς διαλόγους είναι οι πολιτικοί Κριτίας και Ερμοκράτης και οι φιλόσοφοι Σωκράτης και Τίμαιος, όμως ο μόνος που αναφέρει την Ατλαντίδα είναι ο Κριτίας. Ενώ πιθανότατα όλοι αυτοί οι άνθρωποι έζησαν πραγματικά, οι διάλογοι όπως καταγράφηκαν μπορεί να ήταν εφεύρεση του Πλάτωνα. Στις γραπτές του δουλειές, ο Πλάτωνας κάνει εκτενή χρήση των Σωκρατικών διαλόγων προκειμένου να συζητηθούν οι αντίθετες θέσεις μέσα στα πλαίσια μιας υπόθεσης.

Ο Τιμαίος αρχίζει με μια εισαγωγή, που ακολουθείται από μια περιγραφή της δημιουργίας και της δομής του σύμπαντος και των αρχαίων πολιτισμών. Στην εισαγωγή, ο Σωκράτης διαλογίζεται πάνω στη τέλεια κοινωνία, όπως περιγράφεται στην Πολιτεία του Πλάτωνα, και διερωτάται αν αυτός και οι φιλοξενούμενοί του μπορούν να θυμηθούν μια ιστορία που μιλά για μια τέτοια ακριβώς κοινωνία. Ο Κριτίας αναφέρει μια πραγματική, όπως ισχυρίζεται, τέτοια ιστορία και συνεχίζει να την αφηγηθεί όπως καταγράφηκε στον διάλογο Κριτίας. Στη ιστορία του, η Αθήνα φαίνεται να συμβολίζει την «τέλεια κοινωνία» και η Ατλαντίδα τον αντίπαλό της, που αντιπροσωπεύει την ίδια την αντίθεση των «τέλειων» γνωρισμάτων που περιγράφονται στην Πολιτεία. Ο Κριτίας υποστηρίζει ότι η ιστορία του προέρχεται από μια επίσκεψη του Αθηναίου νομοθέτη Σόλωνα στη Σαΐδα της Αιγύπτου, όπου γνώρισε ένα ιερέα που του μετάφρασε την ιστορία στα Ελληνικά από Αιγυπτιακά ιερογλυφικά γραμμένα πάνω σε παπύρους. Κατά τον Πλούταρχο, ο ιερέας ονομαζόταν Σόνχις, αλλά λόγω της μεγάλης χρονικής περιόδου μεταξύ Πλούταρχου και του υποτιθέμενου γεγονότος, αυτός ο προσδιορισμός είναι ανεπιβεβαίωτος.

Σύμφωνα με τον Κριτία, οι παλιοί Ελληνικοί θεοί διαίρεσαν τη Γη ώστε ο καθένας να έχει το μέρισμα του. Ο Ποσειδώνας πήρε το νησί της Ατλαντίδας. Το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και τη Μικρά Ασία μαζί, αλλά κατόπιν βυθίστηκε από ένα σεισμό και δεν έμεινε τίποτε άλλο παρά αδιάβατο λασπόνερο, που εμπόδιζε το ταξίδι σε οποιοδήποτε μέρος του ωκεανού. Οι Αιγύπτιοι περιέγραψαν την Ατλαντίδα ως ένα νησί περίπου 700 χλμ. σε πλάτος, αποτελούμενο κυρίως από βουνά στο βόρειο μέρος και κατά μήκος της ακτής, και με μια μεγάλη στενόμακρη πεδιάδα στα νότια που «εκτείνεται σε μια κατεύθυνση 3,000 στάδια (600 χλμ.) και 2,000 στάδια (400 χλμ.) στην άλλη»

Πενήντα στάδια μέσα από την ακτή ήταν ένα «βουνό όχι πολύ υψηλό σε οποιαδήποτε πλευρά». Εδώ ζούσε μια ιθαγενής γυναίκα την οποία ερωτεύτηκε ο Ποσειδώνας και της έκανε πέντε ζευγάρια αρσενικών διδύμων. Ο Άτλαντας, που ήταν ο μεγαλύτερος τους, έγινε βασιλιάς ολόκληρου του νησιού και του ωκεανού (που ονομάστηκε Ατλαντικός σε τιμή του), και του δόθηκε το βουνό της γέννησής του και η περιβάλλουσα περιοχή. Επίσης μυθικός βασιλιάς της Ατλαντίδας αδελφός του Άτλαντα φέρεται ο Αζάης.

Ο Ποσειδώνας χάραξε το βουνό της αγαπημένης του σε παλάτι, και το εσώκλεισε με τρεις κυκλικές τάφρους αυξανόμενου πλάτους (1-3 στάδια) που είχαν δακτυλίους γης ανάλογους σε μέγεθος. Οι κάτοικοι του νησιού τότε έκτισαν γέφυρες προς τα βόρεια του βουνού για να το ενώσουν με το υπόλοιπο νησί. Τότε άνοιξαν ένα μεγάλο κανάλι προς τη θάλασσα, έσκαψαν τούνελ παράλληλα με τις γέφυρες για να περνούν τα πλοία και χάραξαν αποβάθρες πάνω στους πέτρινους τοίχους των τάφρων. Κάθε πέρασμα προς την πόλη φρουρούνταν με πύλες και πύργους, και τείχη περιτριγύριζαν κάθε δακτύλιο γης. Τα τείχη ήταν κατασκευασμένα από κόκκινη, λευκή και μαύρη πέτρα που έβγαλαν από τις τάφρους, και ήταν επικαλυμμένα με μπρούντζο, κασσίτερο και ορείχαλκο αντίστοιχα.

Κατά τον Κριτία, 9.000 χρόνια πριν τον Πλάτωνα, ένας πόλεμος ξέσπασε μεταξύ αυτών εντός και εκτός των Ηράκλειων Στηλών (πιθανότατα τα στενά του Γιβραλτάρ). Η Ατλαντίδα είχε κατακτήσει μέρη της Λιβύης μέχρι και την Αίγυπτο και της Ευρώπης μέχρι τη Τυρρηνία, και υπέβαλε τους ανθρώπους τους στη δουλεία. Οι Αθηναίοι οδήγησαν μια συμμαχία ενάντια στην αυτοκρατορία της Ατλαντίδας, και καθώς η συμμαχία αδυνατούσε, οι Αθηναίοι επικράτησαν μόνοι και ελευθέρωναν κατακτημένες περιοχές. «Όμως αργότερα έγιναν δυνατοί σεισμοί και πλημμύρες, και σε μια μόνο δεινή ημέρα και νύχτα όλοι οι πολεμιστές βυθίστηκαν μέσα στη γη, και ομοίως η νήσος της Ατλαντίδας χάθηκε στα βάθη της θάλασσας».

Το είδαμε εδώ

Ανακαλύπτω